Być może najlepszą miarą szaleństwa naszych czasów są ekstremalne reakcje na zdrowy rozsądek. Druckerman, która spodziewała się, że jej debiutancką książką „W Paryżu dzieci nie grymaszą” zainteresuje się tylko jej rodzina i znajomi, niespodziewanie stała się sławna i znienawidzona. Ludzie piszą do niej, pytając jakim prawem obraża amerykański styl wychowywania dzieci i martwią się, czy korzystając z jej porad, przypadkiem nie popierają socjalizmu. W kraju, w którym zamartwianie się powoli staje się sportem narodowym a statystyki pokazują, że rodzice są mniej szczęśliwi od nie-rodziców i że stają się coraz bardziej nieszczęśliwi z każdym kolejnym dzieckiem jej niewinna książka może faktycznie być odczytana jako rewolucyjna.

Druckerman wychodzi poza świetnie znany rodzicom schemat,w którym najpierw dowiadują się o jakimś zagrożeniu, a potem o lekarstwie na nie i bezskutecznie próbują zorganizować swoim dzieciom doskonale dzieciństwo. „Dziecko dzień po dniu” proponuje coś zupełnie innego. 100 rad: oczywistych, mniej oczywistych, dających do myślenia, zdroworozsądkowych, przekornych, zabawnych. Zanim Druckerman została mamą, obejrzała kawałek świata. Jak się okazuje, to chroni nie tylko przed niewczesnym żalem (moja znajoma, której wydaje się, że coś ją ominęło, bo „za szybko” zdecydowała się na dziecko) ale także pomaga wychować dzieci i nie zwariować. Druckerman łączy amerykański optymizm z europejską ogładą i francuskim szykiem. Bycie mamą sprawia jej przyjemność i nie wpędza w poczucie winy. Jakim cudem? Szczegóły mogliście poznać czytając „W Paryżu dzieci nie grymaszą”, poradnik i memoir w jednym, kilkusetstronicowy raport ze zderzenia amerykańskiego i francuskiego stylu wychowania. Dla bardziej niecierpliwych - lub mających mniej czasu - Druckerman przygotowała wersję mini tamtej książki, skondensowany poradnik „Dziecko dzień po dniu”. Dobry i inspirujący.

Dla tych rodziców, którzy czytali „W Paryżu dzieci nie grymaszą” chyba zbędny. Ale potrzebny, jeśli spodobał nam się pomysł na wychowanie dzieci zaproponowany przez Druckerman i chcielibyśmy, by dziadkowie / niania współpracowali z nami na tych zasadach. Nie wszyscy należymy do francuskiej klasy średniej, która stała się inspiracją dla Druckerman. Co więcej, nawet francuskiej klasie średniej zdarza się nie wiedzieć, kim jest. Jedna z francuskich przyjaciółek autorki postanowiła dać egzemplarz książki w prezencie swojemu bratu, żeby „stał się bardziej francuski”. Tak, świat oszalał. Ale Druckerman uważa, że my nie musimy. Chętnie przyznaję jej rację.

Kasia/ porządek_alfabetyczny