Dobre dziennikarstwo zawsze jest agresywne – nawet wtedy, gdy coś chwali, akceptuje, błogosławi. Dziennikarz, który uparcie głaszcze po głowie rozmaite zjawiska życiowe, podkreślając, jak są dobre i słuszne, szybko staje się nudny i mało przekonywający. W cyrku zawsze oczekuje się od zatrudnionych tam bestii, by rozszarpały wszystkich bez różnicy, chrześcijan i pogan, każdego, kto trafia na arenę [s. 476].

Dobre dziennikarstwo zawsze jest agresywne – nawet wtedy, gdy coś chwali, akceptuje, błogosławi. Dziennikarz, który uparcie głaszcze po głow...

Nigdy nie skrzywdziłem Berciego, zawsze był silniejszy, bardziej pewny siebie, obeznany, czułem w nim to niedające się nazwać wspólnictwo ze światem, tę pewność siebie, determinację i „cwaniactwo”, którego mu zazdrościłem, którym trochę pogardzałem i które powodowało, że czułem się w jego obecności całkowicie zagubiony i zdany na łaskę. Berci naturalnie zawsze „należał gdzieś”, do paczki reszty „cwaniaków”, którzy milkli, gdy się do nich zbliżałem, mówili nazbyt głośno pewne słowa, których sensu nie byłem w stanie pojąć ani domysłem, ani niespokojnym węszeniem; czułem, że świat pełen jest takich rozumiejących się ze sobą, wiecznie czynnych cwaniaków typu Berciego, to oni są prawdziwymi destruktorami lub konstruktorami porządku rzeczywistości, a w każdym razie to oni robią w końcu to wszystko, przez co świat jest tak przerażający, niejasny, niesolidny [s. 236].

Nigdy nie skrzywdziłem Berciego, zawsze był silniejszy, bardziej pewny siebie, obeznany, czułem w nim to niedające się nazwać wspólnictwo ze...

Pisałem, bo chciałem coś powiedzieć; pisałem, bo ten sposób życia odpowiadał najlepiej mojej naturze i mojej duchowej kompleksji; bo wyrażenie czegoś w piśmie przynosiło mi tak intensywne odczucie bytu, jakiego same zdarzenia życia dostarczyć mi nigdy nie potrafiły; bo owo odczucie bytu jednak także nie mogło się stać mym pisarskim celem, musiałem go sobie odmówić i przenieść wszystko w zamknięte formy, w których dzieło da sobie radę samo, bez pokarmu ze świata zewnętrznego, bez wiernych i krewnych, bez sukcesu i rozgłosu [s. 484].

Pisałem, bo chciałem coś powiedzieć; pisałem, bo ten sposób życia odpowiadał najlepiej mojej naturze i mojej duchowej kompleksji; bo wyrażen...