Oczywiście nie czytam sagi pierwszy raz. Czytam któryś raz z kolei z okazji obchodów dziesiątej rocznicy sagi.
Po wyolbrzymionym "incydencie" podczas przyjęcia z okazji urodzin Belli Edward znowu wariuje i cała rodzina Cullen'ów wyprowadza się z Forks. Bella popada w stan między depresją a komą. Po kilku miesiącach dziewczyna powoli powstaje z nicości i nocnych koszmarów. Troszeczkę świruje, żeby coś lub kogoś sprowokować. Nigdy się tego nie dowiemy, bo na szczęście Edward czyta tylko myśli bieżące a Aro znany z delikatności i taktu nigdy nie zdradzi tego, co zobaczył w umyśle... Zagalopowałem się, przepraszam. Nie mógł zobaczyć czegoś, czego nie ma.
Bella ma czas, żeby lepiej poznać świat wilków.
Lepiej nie myśleć co stałoby się z światem, gdyby Bella pracowała w CIA lub KGB, bo obaj amanci zdradzają jej wszystko co wiedzą. Jacob wyśpiewał wszystko co wie o wilkach, natomiast Edward właściwie przypieczętował los Belli pokazując jej twarze Triumwirów na obrazie w gabinecie Carlisle'a.
Powieść jest mieszanką gatunków. Od dawna nie czytałem nic tak horrorowego jak dwie sceny z tej książki:
1) scena wprowadzania turystów do siedziby Aro (lepsza niż cała seria"Pił", po prostu strasznie przerażająca)
2) akapit, w którym Jacob opisuje, to, co dzieje się w rezerwacie (kolejni chłopcy zmieniają się i nikt nie wie czy zostają kryminalistami, czy czymś straszniejszym)
Nie potrafię zająć stanowiska w dyskusji między S. Meyer a S. King, ale wiem, że powieść Meyer wywołuje w czytelniku emocje, których od czasu "Lśnienia" żadna powieść Kinga nie wywołuje. Pisarka jest wspaniałą "opowiadaczką". Wystarczy jedno zdanie a czytelnik dostaje gęsiej skórki, wystarczy drugie zdanie, a całym sercem kibicujemy Jacobowi i bez wahania tłumaczymy Belli, że szczyt kobiecych marzeń to życie w rezerwacie i rodzenie kolejnych miotów wilczków. Od pierwszej części sagi kibicujemy wampirowi i denerwujemy się: "No, na co on jeszcze czeka?", Ugryź ją w końcu!
Lubię, kiedy autor obezwładnia mnie do tego stopnia. Czytając Sagę "Zmierzch" zatracam własne "jestestwo" a świat powieści pochłania mnie do tego stopnia, że oddałbym własną krewną za mąż jakiemuś wygłodniałemu czarnookiemu...czemuś.
Nawiasem mówiąc całkiem sporo Amerykanów "całkiem na poważnie" deklaruje w prasie brukowej, że czarnookie dzieci lub nastolatkowie chcieli dostać się do ich samochodów albo domów i tylko "starodawny" brak zaproszenia uratował ich od wyssania. To daje każdemu nadzieję, że jednak gdzieś w cieniu czai się jakiś Lestat lub Edward, lub Jasper, lub Marius, lub sam Enkil, który śledzi każdy nasz krok, żeby we właściwym momencie wbić w nas swoje kły i wpompować w nas tyle jadu, ile tylko potrafi...( ile fabryka dała)!
Czego życzę każdemu, kto sobie "dość" nagrabił u nieumarłych ciach!

Oczywiście nie czytam sagi pierwszy raz. Czytam któryś raz z kolei z okazji obchodów dziesiątej rocznicy sagi.
Po wyolbrzymionym "incydencie" podczas przyjęcia z okazji urodzin Belli Edward znowu wariuje i cała rodzina Cullen'ów wyprowadza się z Forks. Bella popada w stan między depresją a komą. Po kilku miesiącach dziewczyna powoli powstaje z nicości i nocnych koszmarów....