Jest to jedna z tych sag rodzinnych, w których akcja tak naprawdę nie zmierza do jakiegoś konkretnego finału – przedstawia po prostu historię kilku pokoleń, bez szczególnie emocjonujących zagadek. Jednym może się to podobać, innym nie. Ja akurat takie powieści lubię, jednak co do tej mam kilka „ale”.

Jak to z sagami bywa, bohaterów jest wielu i nieraz mogą się mylić, ale bardziej przeszkadzało mi kilka nieścisłości – nie wiem, czy to autorka popełniła kilka błędów, czy nieprecyzyjnie się wyraziła w tych akurat fragmentach, czy w końcu ja czegoś nie zrozumiałam, ale wrażenia nie były najlepsze; dla przykładu: skoro kogoś wydalono z uczelni, to jak kilka stron później można mówić o tym, że obronił dyplom? Chyba że coś mi umknęło.

Bardzo ciekawiły mnie dzieje reprezentantki ostatniego pokolenia opisywanej rodziny, jednak z pewnym rozczarowaniem przyznam, że zdecydowanie lepiej czytało się początek powieści. Domyślam się, że autorka starała się zmienić styl, by oddać ducha czasów, w których przyszło żyć najmłodszej z bohaterek, ale jak dla mnie narracja zrobiła się w tym miejscu zbyt fragmentaryczna i chaotyczna. Brakło mi opisu życia Gioi w komunie, gdy opuściła dom rodzinny, by zaangażować się w działalność skrajnie lewicową. Fakt, że ta końcówka sagi była potraktowana po macoszemu mocno nadszarpnął moją ocenę.

Jest to jedna z tych sag rodzinnych, w których akcja tak naprawdę nie zmierza do jakiegoś konkretnego finału – przedstawia po prostu historię kilku pokoleń, bez szczególnie emocjonujących zagadek. Jednym może się to podobać, innym nie. Ja akurat takie powieści lubię, jednak co do tej mam kilka „ale”.

Jak to z sagami bywa, bohaterów jest wielu i nieraz mogą się mylić, ale...