„Hanemana“ przeczytałam po raz drugi, szczerze mówiąc, przez przypadek. Lub lepiej powiedzieć: przez zapomnienie. Kiedy jednak po kilkudziesięciu stronach zorientowałam się, że jestem na znanym sobie lądzie gęsta, hipnotyczna fraza Chwina oplotła mnie ramionami niczym ośmiornica. Ciekawe jak książki (dobre książki, dodam) zmieniają się wraz z upływem lat odsłaniając przed nami nowe sensy i poziomy znaczeń. Teraz w książce Chwina uderzyły mnie dotkliwie opisy wygnania. Bo dla mnie, teraz, w 2017 roku, „Haneman“ jest czułą i wnikliwą książką o wygnaniu, o wygnańcach i uchodźcach, o byciu obcym. Bez przynależnosci narodowej. Czy przymusowa migracja „wygranych“ Polaków ze wschodu na obce ziemie zachodnie różni się czymkolwiek od wygnania „przegranych“ Niemców? Strach, niepewność, strata, bezdomność, zimno, głód, płacz dzieci były takie same. W obu przypadkach chodziło o ludzi, często niezamieszanych w politykę, ludzi, którzy stali się ofiarami swoich własnych polityków i przywodców. Czyż nie tak jest i dziś? Dlatego ta książka zrobiła na mnie znacznie większe wrażenie przy drugim podejściu. Dawniej była to dla mnie atrakcyjna, acz abstrakcyjna, opowieść, dziś nabrała konkretu. Jedno pozostaje niewzruszone i nieodmienne: język, jakim pisze Chwin, jest piękny.

„Hanemana“ przeczytałam po raz drugi, szczerze mówiąc, przez przypadek. Lub lepiej powiedzieć: przez zapomnienie. Kiedy jednak po kilkudziesięciu stronach zorientowałam się, że jestem na znanym sobie lądzie gęsta, hipnotyczna fraza Chwina oplotła mnie ramionami niczym ośmiornica. Ciekawe jak książki (dobre książki, dodam) zmieniają się wraz z upływem lat odsłaniając przed...