[opinia odnosi się również do ekranizacji]

Najpierw była książka. Charlotte Roche obnażyła cielesność, seksualność i psychikę osiemnastolatki z rozbitej rodziny, która w dzieciństwie przeżyła traumę. Spodziewacie się podróży w głąb umysłu w depresji? Wiwisekcji mózgu przeżartego nałogiem? Rozkładania swoich emocji na czynniki pierwsze? Rozczarujecie się. „Wilgotne miejsca” to bardzo dosłowne, nieraz brutalne i obrzydliwe odkrywanie ciała i jego reakcji na różne bodźce. Analiza psychologiczna zredukowana do minimum, ale paradoksalnie dzięki temu psychika i motywacje bohaterki są bardziej klarowne.

Kilka słów o fabule. Helen trafia do szpitala po tym, jak zraniła się w okolicy odbytu. Uznaje to za świetny pretekst do wspomnień oraz do połączenia swoich rozwiedzionych rodziców. O ile pierwsza rzecz wychodzi jej perfekcyjnie, o tyle z realizacją drugiego założenia ma niemały problem.

Tej książki nie da się zgrabnie streścić, miesza się w niej zbyt wiele wątków. Poza tym próba streszczania odbiera frajdę z odkrywania razem z bohaterką wielu intrygujących aspektów posiadania ciała. Nie chcę was pozbawiać tego dreszczu przeróżnych emocji, które niesie ze sobą każda strona.

Ekranizacja w reżyserii Davida Wnendta jest ugrzeczniona. Owszem, pozostaje w miarę wierna książce, jednak właściwie nie oddaje klimatu i głębi powieści. Zostało też wprowadzonych kilka istotnych zmian. Helen w książce jest już po sterylizacji, natomiast w filmie chce się zabiegowi dopiero poddać i w tak zwanym międzyczasie mówi, że odkąd pamięta, marzyła o dziecku. W książce nie pojawia się przyjaciółka Helen, Corinna, a w filmie odgrywa dość ważną rolę. Po filmowej Helen nie widać cierpienia, jakie powoduje ranny, a potem zoperowany zwieracz. W powieści bohaterka sporo miejsca poświęca temu bólowi.

Największym rozczarowaniem jest jednak zakończenie filmu – jak w hollywoodzkich romansach. Totalnie psuje wydźwięk całości i ostatecznie przesądza na korzyść książki, która kończy się dokładnie w taki sposób, w jak przebiega akcja. I to jest jak najbardziej odpowiednie. Ale Wnendt musiał dodać cukru…

Mimo to polecam zarówno powieść, jak i ekranizację. Książka dostarcza o wiele większych wrażeń, ale możliwe, że dopiero filmowa wizualizacja pozwoli uzmysłowić sobie pewne elementy.

[opinia odnosi się również do ekranizacji]

Najpierw była książka. Charlotte Roche obnażyła cielesność, seksualność i psychikę osiemnastolatki z rozbitej rodziny, która w dzieciństwie przeżyła traumę. Spodziewacie się podróży w głąb umysłu w depresji? Wiwisekcji mózgu przeżartego nałogiem? Rozkładania swoich emocji na czynniki pierwsze? Rozczarujecie się. „Wilgotne miejsca”...