Zabawna i lekka. Wpadła mi w ręce przypadkowo. Jestem bardzo ciekawa pozostałych dwóch dialogów z tej serii. Duży plus za posłowie z krótką biografią autora, która dodaje kontekstu – nie wiem czy w tym wydaniu się pojawiło.

Zabawna i lekka. Wpadła mi w ręce przypadkowo. Jestem bardzo ciekawa pozostałych dwóch dialogów z tej serii. Duży plus za posłowie z krótką biografią autora, która dodaje kontekstu – nie wiem czy w tym wydaniu się pojawiło.

Pietro Aretino, którego nazwisko pochodzi od miejsca urodzenia, żył w latach 1492-1556. Wśród włoskich pisarzy okresu renesansu zwany był "biczem książąt", a wszystko dzięki swoim skandalizującym, jak na owe czasy, dziełom.
Obracał się w kręgach królów, książąt, dostojników kościelnych, malarzy, mając wśród nich wielu przyjaciół. Podczas udziału w wielu przyjęciach słyszał niejedną historię, opowiadającą o korzystaniu z wszelakich uciech życia; sam również lubił spędzać czas z kobietami, które opowiadały mu pikantne szczegóły ze swoich spotkań z panami z wyższych sfer - artystami, książętami czy innymi. Historie te stały się kanwą do powstania "Żywotów kurtyzan" i "O łajdactwach męskich", w których Aretino wprost, bez skrupułów opisywał ówczesną obyczajowość.

"Żywoty kurtyzan" to rozmowa dwóch kobiet - Nanny i Antonii, dotycząca przyszłości dorastającej córki Nanny - Pippy. Dla młodej szesnastoletniej dziewczyny otwierają się trzy możliwości: klasztor, małżeństwo lub służba Wenerze. Jej matka zna te wszystkie drogi z własnego doświadczenia i podczas rozmowy z przyjaciółką opisuje wady i zalety każdej z nich. Konkluzja z tej rozmowy wyłania się jedna - obie panie, oceniając plusy i minusy perspektyw życiowych Pippy dochodzą do wniosku, że najlepiej zrobić z dziewczyny kurtyzanę.

Utwór na pewno nie stanowił jakiejkolwiek przestrogi dla ówczesnych kobiet, a raczej była pochwałą takiego życia. Aretino w "Żywotach kurtyzan" przedstawił - z punktu widzenia socjologicznego - obraz najstarszego zawodu świata. Nie jest to jakieś wybitne dzieło; dialogi bez polotu, schemat rozmowy monotonny, skupiony na sposobie "oskubania" gacha z jak największej kasy, ale w końcu nie każdy pisarz miał i ma możliwość zaistnieć na niwie literatury, zapisując się na stałe w historii.

Pietro Aretino, którego nazwisko pochodzi od miejsca urodzenia, żył w latach 1492-1556. Wśród włoskich pisarzy okresu renesansu zwany był "biczem książąt", a wszystko dzięki swoim skandalizującym, jak na owe czasy, dziełom.
Obracał się w kręgach królów, książąt, dostojników kościelnych, malarzy, mając wśród nich wielu przyjaciół. Podczas udziału w wielu przyjęciach słyszał...

Aż dech zapiera iż w tamtych czasach została napisana ta książka. Jedna z kurtyzan opowiada jak to traktowała swoich kochanków.

Aż dech zapiera iż w tamtych czasach została napisana ta książka. Jedna z kurtyzan opowiada jak to traktowała swoich kochanków.

Oto przykład, jak napisać coś sprośnego, miejscami wyuzdanego, językiem tak dowcipnym i ozdobnym, iż tekst nie budzi ani wstrętu, ani zniesmaczenia. Ciekawa i zabawna lektura w równie interesującym miniaturowym wydaniu.

Oto przykład, jak napisać coś sprośnego, miejscami wyuzdanego, językiem tak dowcipnym i ozdobnym, iż tekst nie budzi ani wstrętu, ani zniesmaczenia. Ciekawa i zabawna lektura w równie interesującym miniaturowym wydaniu.

Utrzymana w formie dialogu renesansowa opowiastka z życia kurtyzan. Daleko jej do zabawnego "Dekameronu". Aretino postanowił się zabawić w demaskatora i odsłonić prawdziwe oblicze kurtyzan, które są samą podłością. Wspomnienia snute przez jedną z uczestniczek dialogu są monotonne, wszystkie mówią o konceptach, jakich użyła, by wydusić pieniądze od swoich klientów. Druga rozmówczyni wciąż jednakowo zachwyca się wszystkim o czym opowiada jej koleżanka. Smrodek dydaktyczny unosi się z kart książki tym bardziej duszący, że autorowi najwyraźniej sprawia przyjemność opowiadania o tych niegodziwościach. Książeczka krótka i dobrze wpisująca się w rozpustne i pełne hipokryzji czasy renesansu.

Utrzymana w formie dialogu renesansowa opowiastka z życia kurtyzan. Daleko jej do zabawnego "Dekameronu". Aretino postanowił się zabawić w demaskatora i odsłonić prawdziwe oblicze kurtyzan, które są samą podłością. Wspomnienia snute przez jedną z uczestniczek dialogu są monotonne, wszystkie mówią o konceptach, jakich użyła, by wydusić pieniądze od swoich klientów. Druga...

Pietro Aretino (1492 -1556) - renesansowy twórca literackiej pornografii; ale jakiej pornografii!!! Pornografii subtelnej, finezyjnej, wysublimowanej, artystycznej, delikatnej i profesjonalnej, w przeciwieństwie do prymitywnej, wulgarnej i prostackiej uprawianej przez współczesnych tuzów literatury z Rothem, Marquezem i Coelho na czele. Przykłady tej pierwszej to poznane przeze mnie 60 lat temu Aretino „Jak Nanna swą córeczkę Pippę na kurtyzanę kształciła” .oraz np Mika Waltari „Egipcjanin Sinuhe”. Przykłady drugiej, ktore znalazłem wśród swoich recenzji na LC to, niestety, trylogia mojego ulubionego Murakami „1Q84”, Coelho „Jedenaście minut”, Marqueza „Zła godzina” oraz „Rzecz o mych smutnych dziwkach”, Littella „Łaskawe”, Rotha „Nauczyciel pożądania” i „Konające zwierzę”, Oatesa „Nadobna dziewica”, Mailera „Twardziele nie tańczą” , Vicenta „Chorzy na miłość”. Stone'a „Zatoka dusz”, Fowlesa „Mantissa”, Atwood „Oryks i Derkacz”, czy Jellinek „Amatorki” i wiele, wiele innych. Oczywiście, wymienione pozycje różnią się poziomem literackim i intelektualnym, ale łączy je schlebianie modzie na „brudny” seks.

I dlatego namawiam Państwa na wspomnienia Nanny, w formie rozmowy z przyjaciółką, bo są niezmiernie ciekawe, a spora doza ironii rozbawi każdego. I chociaż temat wydaje się drażliwy, to możemy pozazdrościć umiejętności kulturalnego rozmawiania o najbardziej wyrafinowanych sztuczkach łóżkowych. Zapraszam też do dalszej części pt „Jak Nanna....”, bo do niej mam szczególny sentyment ze względu na mój młodzieńczy wiek, gdy ją poznawałem.

Gwarantuję świetną zabawę, dużo śmiechu, no i trochę zaczerwienionych policzków z wrażenia.. Dodam jeszcze, że lektura 30 stron posłowia do 95 stron tekstu nie jest konieczna, a nawet wrecz zbędna, bo ta krotochwila ma bawić i nic poza tym.

Pietro Aretino (1492 -1556) - renesansowy twórca literackiej pornografii; ale jakiej pornografii!!! Pornografii subtelnej, finezyjnej, wysublimowanej, artystycznej, delikatnej i profesjonalnej, w przeciwieństwie do prymitywnej, wulgarnej i prostackiej uprawianej przez współczesnych tuzów literatury z Rothem, Marquezem i Coelho na czele....