Rok rozbratu z twórczością Lackberg był mi potrzebny – by pozbyć się ewentualnych uprzedzeń, odciąć od znużenia, jakie zaczęło mi towarzyszyć przy zgłębianiu kolejnych historii z Fjallbacki. I wreszcie – by podejść z otwartym umysłem do dalszych tomów tej popularnej sagi, które kurzą się na mojej półce. Jednak jak się okazuje, przerwa nie przyczyniła się do żadnej rewolucji poglądów na temat dorobku literackiego Szwedki.

Książka tej bardzo nierówna – pierwsza część, oględnie mówiąc, jest mało porywająca. Do tego stopnia, że czytając wieczorami, udało mi się zasnąć trzy razy. Przegadana i mocno statyczna – klasyczne wodolejstwo w mało wyszukanym wydaniu. Pani Lackberg ma skłonność do przesady i znowu się to ujawniło, zwłaszcza jeżeli chodzi o sferę obyczajową i tło społeczne. Potrafi płynnie przejść od sielanki do dramatu, nadmiernie hiperbolizując oba te stany. Moim zdaniem ze szkodą dla fabuły i wiarygodności opisywanych zdarzeń. Pominę wątek dotyczący życia prywatnego głównych bohaterów, bo ten niezmiennie aspiruje do bycia literacką wersją niezbyt zjadliwej telenoweli, skupiając się na warstwie powiązanej z zagadką kryminalną. Tu wielu zaskoczeń nie ma, bowiem liczne wątki zostały ze sobą dość luźno powiązane. Mogłabym zaryzykować stwierdzenie, że wyrzucenie kilku z nich nie wyrządziłoby żadnej szkody dla całości, zwłaszcza że autorka nie umiała wykrzesać tkwiącego w nich potencjału. Wręcz nie mogłam pozbyć się wrażenia, że niektóre z wątków zostały wprowadzone, bo Lackberg nie miała konceptu na rozwój akcji – niestety, wydaje się, że zabrakło także pomysłu na ich spięcie, bo zostają brutalnie urwane. Stopień skomplikowania fabuły nie wpływa na zwiększenie atrakcyjności powieści, jeżeli owe elementy są niedopracowane ani nie pozostają w logicznym związku – a tu niestety tak się dzieje. Na minus zasługują także – jak zawsze – walory językowe (powtórzenia, powtórzenia!), tempo oraz napięcie (a raczej ich zauważalny brak). Plusem w moich oczach jest to, że wreszcie retrospekcja nie stanowi spoileru wydarzeń, będących osią powieści – ale historia ukazana w tej części jest standardowo przewidywalna, po dwóch/trzech wstawkach można rozwikłać, jaki był zamysł autorki.

Jedna ze słabszych części cyklu, choć nie zdetronizowała „Ofiary losu” – jako że czekają mnie jeszcze dwa spotkania z tą autorką, mam nadzieję że nie pojawi się pozycja, która to niechlubne miejsce zajmie.

Rok rozbratu z twórczością Lackberg był mi potrzebny – by pozbyć się ewentualnych uprzedzeń, odciąć od znużenia, jakie zaczęło mi towarzyszyć przy zgłębianiu kolejnych historii z Fjallbacki. I wreszcie – by podejść z otwartym umysłem do dalszych tomów tej popularnej sagi, które kurzą się na mojej półce. Jednak jak się okazuje, przerwa nie przyczyniła się do żadnej...