Michał Gołkowski wdarł się do polskiego świata fantastyki z wielkim hukiem, niczym rozjuszony prypeć-kaban w grupę zaskoczonych stalkerów. Po bardzo udanym „Ołowianym świcie” powraca z kolejną częścią opowieści z Zony - i to jeszcze lepszą niż pierwsza odsłona.

Tytuł książki – „Drugi brzeg” - sugeruje wprost, gdzie tym razem autor zabierze swojego bohatera oraz ciekawych nowych tajemnic czytelników. Miszka - znany nam już stalker polskiego pochodzenia - tym razem wybiera się do samego serca Zony, na drugi brzeg rzeki Prypeć, gdzie czekają miejsca, do których wkroczyć mają odwagę tylko najodważniejsi lub najbardziej ciekawscy i bezmyślni. Ci drudzy jednak najczęściej nie żyją zbyt długo. Bohaterem „Drugiego brzegu” nie kieruje jednak ciekawość czy brawura. On szuka odpowiedzi na pytanie, co dziwnego dzieje się w jego głowie. Pragnie pozbyć się koszmarów, przez które powoli zamienia się w chodzącego trupa. By jednak znaleźć rozwiązanie, najpierw musi stawić czoła wielu niebezpieczeństwom, które nie śniły się nikomu, kto nigdy nie postawił stopy w Zonie.

Podobnie jak pierwsza książka Gołkowskiego, tak i „Drugi brzeg” cechuje dynamiczna akcja i ciekawa narracja, oddająca klimat Zony i odczucia bohatera - czytelnik może niejako wejść w skórę Miszki. Tym razem cała powieść jest jedną spójną całością, łatwo zorientować się w upływie czasu, nie ma tu skoków między czasem i miejscem akcji jak w „Ołowianym świcie”. Dzięki temu lektura jest jeszcze bardziej zajmująca i trudniej się od niej oderwać. Niebezpieczeństwa Zony po drugiej stronie Prypeci są znacznie poważniejsze, atmosfera jeszcze bardziej napięta, a kolejne kroki bohatera coraz ciekawsze i intrygujące. Zachodzące w jego głowie zmiany zostały oddane naprawdę zręcznie, niemal czuć ciężar przytłaczający psychikę stalkera, który jest gotów poświęcić wszystko, by znaleźć odpowiedzi na dręczące go pytania. Jednak by odrobinę ograniczyć odrobinę falę zachwytu w tej recenzji, muszę przyznać, że zakończenie pozostawiło u mnie pewien niedosyt. Zbyt wiele pytań, zbyt mało odpowiedzi. A może to tylko zapowiedź kolejnych tomów?

„Drugi brzeg” to naprawdę świetny tytuł, porządny kawał fantastyki rozrywkowej, która zapewni fanom stalkerskich klimatów kilka godzin pełnej napięcia lektury. O ile „Ołowiany świt” był pozycją ciekawą i zgrabnie wpasowującą się w konwencję gier komputerowych spod szyldu S.T.A.L.K.E.R., to „Drugi brzeg” nie bez kozery uznać można za strzał jeszcze bardziej celny niż pierwszy tom. Klimat Zony jest tutaj odczuwalny na każdym kroku, a bliskość Sarkofagu i skrywanych przez niego tajemnic wręcz promieniuje z kart książki. Pozycja obowiązkowa dla każdego fana fantastyki post-apo i uniwersum S.T.A.L.K.E.R.a.

Paweł Kukliński