„Sprężyna” to już druga po „Czarnej polewce” część Jeżycjady, która sprawia wrażenie jakby była o wszystkim i o niczym. Nieodparcie podczas czytania wydawało mi się, że autorka chce w niej upchnąć jak najwięcej wątków ale do końca nie wie, który jest najważniejszy.

Całość jest taka jakaś bez wyrazu. Owszem, znowu są Borejkowie z przyległościami, czyli ludzie, pomimo, że na papierze, to jednak są jak starzy znajomi. Do tego te ich poczucie humoru, to bijące z kartek poczucie bezpieczeństwa i ciepło, to mieszkanie w kamienicy z wielkim stołem w kuchni pachnącej ciastem, z nieodłączną herbatą dobrą na wszystko. Ale jakoś tak ta część przemknęła prawie niezauważenie i mam takie wrażenie, że gdyby nie przypadek Gabrysi, który znacząco wpłynął na akcję to właściwie nic by się nie działo albowiem autorka serwuje nam sprawdzony zestaw problemów i zmartwień.

Cieszy mnie natomiast, że Musierowicz przekłuła ten „Ignacowy balon” i zarówno Ignacy junior jak i senior spuścili z tonu. Ten pierwszy przestał być wścibskim donosicielem, ten drugi natomiast przestał się zachowywać jakby to on i jego zdanie było najważniejsze i ostateczne. Ucieszył mnie też nagły zwrot w stosunkach Gabrieli i Laury. Może to tylko książka, ale jednak mimo wszystko od kilku już części jakoś tam im kibicowałem z nadzieją, że może wreszcie ich relacje ulegną poprawie.

A co poza tym? W sumie nic. To samo co zwykle na Jeżycach, tym razem niewiele odkrywczego, zaskakującego ani nowego. Sama idea „sprężyny wydarzeń” również nie jest odkrywcza. Wszak wcześniej była grupa ESD i Szwungszajba. Naprawdę czasem miewam silne poczucie, że Musierowicz popełnia autoplagiat.

„Sprężyna” to już druga po „Czarnej polewce” część Jeżycjady, która sprawia wrażenie jakby była o wszystkim i o niczym. Nieodparcie podczas czytania wydawało mi się, że autorka chce w niej upchnąć jak najwięcej wątków ale do końca nie wie, który jest najważniejszy.

Całość jest taka jakaś bez wyrazu. Owszem, znowu są Borejkowie z przyległościami, czyli ludzie, pomimo, że...