Nareszcie skończyłam. Umęczyła mnie ta książka, ale dobrnęłam do końca (1/3 przekartkowałam) mimo wszystko ciekawa byłam zakończenia. Jedyne humorystyczne fragmenty w tej historii to rozmowy Helen z Bellą córką Artiego.

Nareszcie skończyłam. Umęczyła mnie ta książka, ale dobrnęłam do końca (1/3 przekartkowałam) mimo wszystko ciekawa byłam zakończenia. Jedyne humorystyczne fragmenty w tej historii to rozmowy Helen z Bellą córką Artiego.

Podobała mi się za to, jak ukazała osobę w depresji - bohaterka potrafiła tak się maskować ze swoim stanem, że nikt - podkreślam - nikt nie miał pojęcia, jak blisko była od ostatecznego kroku. I to jest właśnie najgorsze w depresji - otoczenie nie zdaje sobie sprawy, z czym musi zmierzyć się chory.
Wątek detektywistyczny dobry, ale według mnie nie on był najważniejszy.

Podobała mi się za to, jak ukazała osobę w depresji - bohaterka potrafiła tak się maskować ze swoim stanem, że nikt - podkreślam - nikt nie miał pojęcia, jak blisko była od ostatecznego kroku. I to jest właśnie najgorsze w depresji - otoczenie nie zdaje sobie sprawy, z czym musi zmierzyć się chory.
Wątek detektywistyczny dobry, ale według mnie nie on był najważniejszy.

Co prawda książka w założeniu jest chyba detektywistyczna, jednak największą uwagę przyciąga wątek depresji głównej bohaterki. Powieść nieco przydługa, ale w sumie na swój specyficzny sposób bardzo ciekawa. Pewnie nie dla każdego.

Co prawda książka w założeniu jest chyba detektywistyczna, jednak największą uwagę przyciąga wątek depresji głównej bohaterki. Powieść nieco przydługa, ale w sumie na swój specyficzny sposób bardzo ciekawa. Pewnie nie dla każdego.

Świetne- wątek depresji głównej bohaterki opowiedziany z jadem, pazurem i sarkazmem.

Świetne- wątek depresji głównej bohaterki opowiedziany z jadem, pazurem i sarkazmem.

trochę nudnawa..ale byłam ciekawa, jak się zakończy, więc przeczytałam

trochę nudnawa..ale byłam ciekawa, jak się zakończy, więc przeczytałam

Zabawna, lekka książka, którą jednak trochę czasu męczyłam - akcja mnie nie porwała,była dość przewidywalna, ale jeśli chodzi o humor to nie zawiodłam się. Koniec mnie rozbawił, zresztą nie tylko ..

Zabawna, lekka książka, którą jednak trochę czasu męczyłam - akcja mnie nie porwała,była dość przewidywalna, ale jeśli chodzi o humor to nie zawiodłam się. Koniec mnie rozbawił, zresztą nie tylko ..

Jak dla mnie książka słaba. Myślałam, że skoro historia będzie opowiadać o prywatnym detektywie, no to naprawdę będzie się coś działo, a zawiodłam się. Główna bohaterka mdła, niby ma depresję, ale użala się nad sobą, wymyśla nie wiadomo jakie domysły, aż by się chciało jej coś powiedzieć. Osobiście, gdybym wiedziała, że ta książka jest taka beznadziejna, nigdy bym po nią nie sięgnęła.

Jak dla mnie książka słaba. Myślałam, że skoro historia będzie opowiadać o prywatnym detektywie, no to naprawdę będzie się coś działo, a zawiodłam się. Główna bohaterka mdła, niby ma depresję, ale użala się nad sobą, wymyśla nie wiadomo jakie domysły, aż by się chciało jej coś powiedzieć. Osobiście, gdybym wiedziała, że ta książka jest taka beznadziejna, nigdy bym po nią...

Książkę poleciła mi znajoma, radośnie stwierdzając, że skoro jestem fanką kryminałów to na pewno mi się spodoba. Niestety, tej książki nie powinno się porównywać do kryminału.

Poznajemy Helen Walsh, bezrobotną panią detektyw, próbującą poradzić sobie z kryzysem gospodarczym. W ramach radzenia sobie musi opuścić swoje kupione na kredyt mieszkanie i wprowadzić się do swoich rodziców. Pewnego dnia dostaje zlecenie - ma odszukać zaginionego członka reaktywującego się boysbandu. Zapewne skakała by z radości, gdyby nie jeden mały szczegół. Jej zleceniodawcą okazuje się być jej były chłopak. Czy Helen poradzi sobie ze zleceniem? Czy obecność byłego chłopaka będzie miała wpływ na wynik śledztwa?

Książka napisana w sposób poprawny, z lekkim humorem. Autorka za punkt honoru postanowiła stworzyć postać, która w równym stopniu irytuje czytelnika co bawi. Mówiąc dosadnie - Helen Walsh jest totalnie popaprana emocjonalnie. Były momenty, że chciałam ją zastrzelić i były chwile gdy śmiałam się w głos z jej sarkazmu i ironii.

Z założenia miał to być kryminał. Tutaj autorka poległa. Intryga poprowadzona w słaby sposób, bardzo szybko można było się zorientować jaki będzie koniec. Najlepsze jest to, że do końca książki Helen nie wiedziała jak to się zakończy, mimo, że czytelnik już miał co najmniej szkic zakończenia. Z czymś takim jeszcze się w powieściach kryminalnych nie spotkałam. Konkluzja jest taka - Helen nie powinna być detektywem albo czytelnik, który domyślił się końca, powinien nim być.

W książce poruszany jest też wątek depresji i niestety, to on zdominował ten niby kryminał. Powinna to być powieść obyczajowa. Albo dramat.Narracja jest prowadzona w trybie pierwszej osoby, opowiada Helen we własnej osobie. Być może to przez to miałam wrażenie, że znam każdy szczegół z jej życia.

Podsumowując - to nie jest kryminał, ale dość dobrze napisana powieść obyczajowa o sposobach radzenia sobie w kryzysie, o miłości, o depresji i walce z nią. Wątek kryminalny jest tutaj tylko dodatkiem, który został skopany. Nie polecam książki.

Recenzja dostępna na e2--ksiazkowo.blog.pl

Książkę poleciła mi znajoma, radośnie stwierdzając, że skoro jestem fanką kryminałów to na pewno mi się spodoba. Niestety, tej książki nie powinno się porównywać do kryminału.

Poznajemy Helen Walsh, bezrobotną panią detektyw, próbującą poradzić sobie z kryzysem gospodarczym. W ramach radzenia sobie musi opuścić swoje kupione na kredyt mieszkanie i wprowadzić się do swoich...

Niestety muszę to napisać, że jest to jak do tej pory najsłabsza książka Marian. Choć sympatii nie straciłam ani troszkę. Książka jest zabawna, bohaterka jak zwykle dopracowana, której nie da się nie lubić ale historia średnio mnie urzekła. Chętnie przeczytałabym inną historię tej siostry Walsh.

Niestety muszę to napisać, że jest to jak do tej pory najsłabsza książka Marian. Choć sympatii nie straciłam ani troszkę. Książka jest zabawna, bohaterka jak zwykle dopracowana, której nie da się nie lubić ale historia średnio mnie urzekła. Chętnie przeczytałabym inną historię tej siostry Walsh.

Jest mniej zabawna , aniżeli pierwsze z książek tej autorki ale mam do niej sentyment i czytam z przyjemnością

Jest mniej zabawna , aniżeli pierwsze z książek tej autorki ale mam do niej sentyment i czytam z przyjemnością