To duża odwaga ze strony autorki, wydać książkę, która ukazuje ją jako osobę naiwną, ignorującą głębokość różnic w mentalności mieszkańców Kenii i Europy, niezdolną zrozumieć cudzy punkt widzenia. Corinne Hofmann zmieniła swoje życie dla mężczyzny, w którym była zakochana... nieistotne, że z trudem potrafili się porozumieć (brak wspólnego języka), nieistotne, że przez większość czasu trwania tego "małżeństwa" był jej właściwie obcy, namiętność miała zwyciężyć wszystko.
I może by się to udało, tyle że z miana "Biała Masajka" do Hofmann zdecydowanie bardziej pasuje pierwszy człon. Z tego co pamiętam (przyznaję, że czytałam książkę dość dawno), jej ambicją jest raczej ucywilizowanie Kenii niż przystosowanie się do tamtejszego stylu życia, a gdy nie spotyka się z natychmiastową wdzięcznością tubylców jest rozżalona, zawiedziona. Z czasem wprawdzie Corinne udaje się wypracować jakiś model współpracy z mieszkańcami, ale oczywiste jest, że w końcu musi zdać sobie sprawę z bezcelowości swoich wysiłków. Zwłaszcza, że jej masajski bóg okazuje się szybko zwykłym, słabym człowiekiem.
Jest to zatem historia porażki, rozczarowania wynikłego z głupoty i ignorancji, i dlatego dziwię się, że autorka w ogóle zdecydowała się ją opisać - być może sama po prostu zupełnie odmiennie ocenia swoje postępowanie. Mnie nie przekonała, literacko powieść też pozostawia wiele do życzenia. Przy tej krytyce nachodzi mnie jednak myśl, że może faktycznie warto spróbować przez tę pozycję przebrnąć? Tylko po to by sprawdzić, czy och-jakże-romantyczna namiętność w tej wersji jeszcze nas przekonuje, czy jednak zmienia się w farsę.

To duża odwaga ze strony autorki, wydać książkę, która ukazuje ją jako osobę naiwną, ignorującą głębokość różnic w mentalności mieszkańców Kenii i Europy, niezdolną zrozumieć cudzy punkt widzenia. Corinne Hofmann zmieniła swoje życie dla mężczyzny, w którym była zakochana... nieistotne, że z trudem potrafili się porozumieć (brak wspólnego języka), nieistotne, że przez...