Lata dziewięćdziesiąte XX wieku to etap historii polskiego komiksu ważny (przez wzgląd na to, co się kończy, ale i na to, co zaczyna) i specyficzny (analogicznie do czasów gwałtownych przemian politycznych, społecznych i gospodarczych zachodzących w Polsce po przełomie 1989 roku). Z jednej strony - nieograniczone możliwości, które jednak nie wszyscy umieli bądź mogli wykorzystać (nieprzypadkowo to czas dominacji TM-Semic i komiksów amerykańskich),z drugiej - zupełny (czy rzeczywiście?) ich brak (to w końcu także era kserowanych zinów i efemerycznych magazynów wydawanych przez pasjonatów). Ostatnia dekada dwudziestego stulecia to nieustanna walka o przetrwanie polskiego komiksu - tak jawi się dzisiaj. Wówczas trudności z uprawianiem sztuki komiksu i cieszeniem się nią były po prostu jednym z wielu akcentów szarej i często nieprzychylnej rzeczywistości. Dla ludzi zbliżających się do czterdziestki (lub tych, którzy niedawno ją przekroczyli) czas ten wciąż wydaje się bliski, niemal na wyciągnięcie ręki. A przecież od początku tego okresu, w co doprawdy trudno uwierzyć, minęło już dwadzieścia pięć lat. To pozwala relegować go do badań historycznych. A że ludzka pamięć często szybko zaczyna szwankować, coraz bardziej konieczne jest usystematyzowanie i utrwalenie naszej wiedzy także o tych czasach oraz ludziach, którzy je współtworzyli. I temu poświęcony jest ten numer.

Jednocześnie nie mogliśmy przejść obojętnie obok Komiksu w szponach miernoty Jerzego Szyłaka, ważnej i kontrowersyjnej książki o (psuciu) teorii komiksu w Polsce. Mamy nadzieję, że głosy (zarówno te w kontrze, jak i te na marginesie publikacji najbardziej utytułowanego polskiego badacza komiksu) szybko nie umilkną, konstytuując w końcu stan równowagi między komiksem i refleksją nad nim.