Do tej książki długo nie mogłam podejść. Najpierw w ogóle nastroju nie było, potem czasu aż w końcu sięgnęłam. Napalona że to lata 30 XX wieku, a czegoś takiego szukałam. Jakie było moje rozczarowanie gdy pierwszy rozdział przeniósł się w przód o kolejnych ponad 50. Ale mówię, no cóż, zobaczymy, polecenie nie wzięło się znikąd, trza czytać.
I całe szczęście że miałam motywację i podejście ambicjonalne :P Gdyby nie to w tym momencie bym cisnęła a byłoby czego żałować. Bardzo dobrze mi się to czytało ;)
Bohaterowie oboje są fajni, sensowni i życiowi. Prawdziwi. Ludzcy.
Potrafią irytować, są ślepawi na niektóre sprawy, z niektórymi sobie nie radzą a niektórym stawiają czoło mimo wszystko.
Rodzinka bohatera mnie potwornie irytowała. Znaczy Isabella i Frank, bo ojciec w sumie nie był zły. Za to ojcem Jennifer najchętniej bym potrząsnęła. Całe szczęście że trafiła mu się Lucy! 
Wątek paranormalny był miłą okrasą, tak jak wątek kryminalny ;) na dobrą sprawę w tej książce jest wszystko ;) i motywy które lubię czyli spotkanie po latach, miłość od zawsze, troszeczkę (no za mało co tu ukrywać) kto się czubi ten się lubi, koszmarni rodzice... No i klimat winnicy ;) dobrze mi było gdy czytałam. 
Jedna rzecz tylko zazgrzytała i popsuła mi piękne szczęśliwe zakończenie i całą radość. Ja rozumiem że Cosimo (mimo że go lubię) zasługiwał też na szczęście, ale Jess mogła poprzestać na całowaniu go. Nie w usta. To co zrobiła potem a później poleciała do Cole'a... No rozczarowało mnie to mocno. Wiem, szczęśliwe zakończenie z mnichem-duchem nie mogłoby być i zresztą nie chciałabym takiego, ale kurczę. Autorka tu trochę przesadziła. 
Co jeszcze. Czytałam i miałam nieodparte wrażenie że czytam kogoś kto pisze trochę w duchu Susan Elizabeth Phillips ;) futbolista, bad boy buntownik i ona, cicha mysz, ale z charakterem i uparta.
no i para drugoplanowa ;) 
Ale to skojarzenie jest bardzo pozytywne. Tak mało mi zostało książek Susan Elizabeth Phillips, że cieszę się że znalazła się książka która choć trochę może ją poudawać.

Do tej książki długo nie mogłam podejść. Najpierw w ogóle nastroju nie było, potem czasu aż w końcu sięgnęłam. Napalona że to lata 30 XX wieku, a czegoś takiego szukałam. Jakie było moje rozczarowanie gdy pierwszy rozdział przeniósł się w przód o kolejnych ponad 50. Ale mówię, no cóż, zobaczymy, polecenie nie wzięło się znikąd, trza czytać.
I całe szczęście że miałam...