W skrócie: Łoj jak mi źle, łoj jak mi niedobrze.

Zabawny ten wczesny Houellebecq. Bohater (antybohater?) "Poszerzenia pola walki" to taka ciapa, taka niedojda. Nic mu nie pasuje i nic nie sprawia radości ale autor jeszcze nie potrafi tego ubrać w słowa tak żeby wyglądało na wielkie zmagania wybitnego humanisty ze światem.
Nie jestem w stanie wyobrazić sobie jakichkolwiek warunków, nawet quasi-utopijnych, w których ten powieściowy informatyk czerpałby radość z czegokolwiek. To jest zdegenerowana jednostka stworzona do narzekania. Przyznawanie racji komuś takiemu to żadna refleksja tylko okopywanie się w beznadziei i równanie w dół na własne życzenie. Ciągłe podkreślanie, że kiedyś to były zasady a teraz ich nie ma, kiedyś ludzie żyli w harmonii a teraz w pędzie, kiedyś, kiedyś, kiedyś, wszystko kiedyś, zawsze kiedyś, jest tworzeniem wygodnej, dobrze sprzedającej się mitologii wokół której można budować narrację o osobistej krzywdzie i w każdej sytuacji postawić się w roli ofiary. Nie sądzę by Houellebecq miał na tyle małą wiedzę historyczną żeby na poważnie tak uważać.

Z technikaliami też nie najlepiej. W porównaniu chociażby z "Cząstkami Elementarnymi" styl książki jest bardzo toporny a ynteligentne wstawki zaburzają rytm powieści.

Jeżeli u Sartre'a były "Mdłości" to tu otrzymujemy bardzo uporczywe wymioty a bohater powieści to istny Jaś Fasola dla mizantropów.

W skrócie: Łoj jak mi źle, łoj jak mi niedobrze.

Zabawny ten wczesny Houellebecq. Bohater (antybohater?) "Poszerzenia pola walki" to taka ciapa, taka niedojda. Nic mu nie pasuje i nic nie sprawia radości ale autor jeszcze nie potrafi tego ubrać w słowa tak żeby wyglądało na wielkie zmagania wybitnego humanisty ze światem.
Nie jestem w stanie wyobrazić sobie jakichkolwiek...