Miała być drobna przerwa, taka na godzinę, no może dwie. Przerwa w świecie książek kryminalnych. I w sumie tylko sobie mogę zarzucić, że chyba jednak powinnam pamiętać, że YA to nie „lekko, łatwo i przyjemnie”, a więc niekoniecznie dobrym sposobem na odreagowywanie po gwałtach, jest czytanie o następnych.
Ale, ale.
Chyba po raz pierwszy tak mnie to teraz tknęło. Może po przeczytaniu tych kilku/kilkunastu YA nie jestem od nich specjalistką, ale w tych które przeczytałam, jest pewna reguła. I nie chodzi o poranionych młodych, bo takie jest założenie, a o podstawach się nie dyskutuje. Mnie te książki dobrze robią. Oprócz nieszczęścia przeszłości czy dnia codziennego niosą ze sobą mocny ładunek emocjonalny. Mega pozytywny. Taki, że choć ciemno wokół, chce się żyć. Jakkolwiek dziwne wydawać by się mogło, aby komuś tak dorosłemu podobały się opowieści o tak niedorosłych. A tak jest. Może właśnie ta siła młodych, jest dla mnie tak ważna. Tak motywująca. Siła ich przeżyć, i mądrości jaka z nich wynikła. Nie powiem, bo nieraz mocno dziurawa jest ta ich ścieżka, ale spośród tabunów szarości myślącej o jednym, no dobrze, może o dwóch, ci ludzie chcą czegoś więcej.
A sama książka. Pewnie klasyczna. Ona poraniona, on uroczy i nieziemsko zbudowany. Ona po przejściach, on też swoje przeszedł. Ich wspólne docieranie się, dogrywanie, niepewność siebie i związku, i tworzenie. Rozumiem popularność tych książek wśród młodych ludzi. Lekko przerysowanych sytuacji, przejaskrawionych, dopasowanych, aby było idealnie. Ale to działa. A jeśli do tego dołożyć grupę przyjaciół i życie nie tylko dla siebie, to mieszanka chwyta za serce.
Bardzo lubię w YA bohaterów pobocznych. Tutaj też. Stanowią oni wielką siłę tej historii, a na dodatek na tyle wpisują się w świat, że czytanie kolejnych części historii, ty, razem o nich opowiadających jest wewnętrznym przymusem.
To dobra książka. Dobrze napisana z ciekawymi bohaterami, otoczeniem. Bardzo ciepła niekiedy, przez co siło twórcza.
Bardzo jestem zadowolona, że ją przeczytałam. Choć przyznam, że wydaje mi się, że ten wiek, te 20 lat, to jest granica jakiej nie powinnam obniżać w swoich lekturach YA.

Miała być drobna przerwa, taka na godzinę, no może dwie. Przerwa w świecie książek kryminalnych. I w sumie tylko sobie mogę zarzucić, że chyba jednak powinnam pamiętać, że YA to nie „lekko, łatwo i przyjemnie”, a więc niekoniecznie dobrym sposobem na odreagowywanie po gwałtach, jest czytanie o następnych.
Ale, ale.
Chyba po raz pierwszy tak mnie to teraz tknęło. Może po...