„Weiser Dawidek” to debiut literacki Pawła Huelle. Wydana w 1987 roku powieść stanowi mocny głos w polskiej literaturze, przesycony symboliką obraz powojennego Gdańska będący symfonią na rzecz mitologizacji dzieciństwa.
Tytułowy Weiser jest odmieńcem, czy też jak woleliby o nim myśleć jego rówieśnicy – magiczną impresją. Jest to postać dumna, nad wiek poważna, chodząca własnymi niestandardowymi ścieżkami. A zaczyna się w sumie niewinnie, Dawidek nie chodzi na religię, to kluczowy slogan słyszany w szkole. Wyobcowanie z grupy rówieśniczej doprowadza do stanu, w którym Weiser zadaje się wyłącznie z Elką, tylko jej udostępnia swoje sekretne życie, przez nią też komunikuje się z resztą bohaterów książki: Szymkiem, Piotrem i Hellerem. Niezwykłość tytułowego bohatera ukazana została z perspektywy niecodziennych rzeczy, których dokonywał: ujarzmiania dzikich zwierząt, wyposażenia w broń, kreowania niezwykle efektownych wybuchów, lewitacji. W tym kontekście znamienna jest scena, w której podczas procesji Bożego Ciała Weiser wyłania się z obłoku dymu, stanowiąc uosobienie ludycznego katolicyzmu, pełnego cudów i kwestii niedopowiedzianych. Szczytem osiągnięć Weisera okazało się zniknięcie po jednym z wybuchów, które stanowi główną oś fabularną powieści.
Huelle przedstawia opisane dzieje w narracji dwu, a czasami nawet czteropłaszczyznowej – w retrospekcjach dorosłych bohaterów książki, opowieściach o poszczególnych zdarzeniach oraz relacjach młodych kolegów, którzy wezwani na dyrektorski dywanik spowiadają się z zaangażowania w zniknięcie Weisera. Dzięki temu zabiegowi powieść przybiera wymiaru symbolicznego, to co dawne przenika współczesność, oddziałuje na nią w każdym calu. Autor w tym wszystkim umiejętnie operuje tajemnicą – stopniowym dochodzeniem do prawdy, którą żeby nie było łatwiej ukrył między wierszami.
„Weisera Dawidka” można czytać na co najmniej dwóch powierzchniach – tej prostszej, dosłownej, gdzie czytelnik zachwyci się samą historią, realizmem magicznym, nostalgią bijącą z retrospektywnych wspomnień, obrazami skąpanego w słońcu Gdańska czy wspomnieniami własnej młodości. Drugie dno powieści odnieść należy do kwestii religijnych. Pobudek dla takiego odczytania treści Huelle zastosował wystarczająco – Weiser jako młody, nierozumiany Żyd, który w pewnym momencie znika i żyje w umysłach ludzi, wypowiedzi księdza Dudaka, czynienie cudów, śnięte ryby w morzu, wariat na cmentarzu wieszczący rychły koniec cywilizacji. Jest to więc powieść o odkrywaniu sensu naszego żywota, o głodzie niewiedzy wyrastającym z lęku, że być może po tamtej stronie nic nie ma. Jest to też opowieść o poszukiwaniu celu, właściwej drogi postępowania, o tym co ważne, a co wbrew pozorom może nie mieć znaczenia.
Wierzę, że niezależnie którą wersję „Weisera” odczytacie, będziecie nią usatysfakcjonowani. Tym bardziej, że powieść Huelle jest otwarta na kolejne interpretacji – walka dobra ze złem, odrzucenie w szkole itd. Autor wplata w historię całą masę kulturowych odniesień, nawiązań i aluzji, których odkrywanie także może stanowić niezłego rodzaju zabawę i wyzwanie. W warstwie formalnej Huelle do każdej z historii, z których buduje swoją powieść, znajduje osobny język, osobną formę narracyjną. W jego książce znaleźć można fragmenty, które z powodzeniem odnalazłyby się na kartach opowieści detektywistycznej, literatury z gatunku realizmu magicznego czy powieści historycznej a mam wrażenie, że nawiązuje on także nić porozumienia ze stylem biblijnym. Jego język choć może nie wyróżnia się własnym unikatowym stylem, na pewno nie nudzi i daje przekonanie, że autor to osoba na właściwym miejscu. „Weiser Dawidek” to jedna z najlepszych polskich powieści, jakie czytałem w ostatnich latach, niezwykle ciekawa i przemyślana. Głęboko wierzę, że zadowoli ona każdego czytelnika.

„Weiser Dawidek” to debiut literacki Pawła Huelle. Wydana w 1987 roku powieść stanowi mocny głos w polskiej literaturze, przesycony symboliką obraz powojennego Gdańska będący symfonią na rzecz mitologizacji dzieciństwa.
Tytułowy Weiser jest odmieńcem, czy też jak woleliby o nim myśleć jego rówieśnicy – magiczną impresją. Jest to postać dumna, nad wiek poważna, chodząca...