Zakopane, początek XX wieku.
Jest to powieść autobiograficzna, znana pewnie większości z Was. Autorka opisuje życie w swoim rodzinnym domu, a następnie w sierocińcu, prowadzonym przez siostry zakonne.
Natala wraz ze starszą siostrą, chorą na płuca, trafia na wakacje do bogatego dworu. Marzy im się dobre jedzenie, opieka i miły wypoczynek na świeżym powietrzu. Szybko okazuje się jednak, że siedzą w obskurnym pokoju, nie wolno im wychodzić do ogrodu, a zalecone zabiegi medyczne, to nacierania zimną wodą. Druga część, to dzieje obu sióstr w klubie młodych kobiet, prowadzonym przez miejscową arystokratkę, która za cel postawiła sobie edukację dziewcząt z ubogich rodzin. Jak to wyglądało w praktyce, obie siostry szybko się przekonały...
I w końcu trzecia cześć, czyli Drewniany różaniec. Opowiada o pobycie Natali w zakopiańskim sierocińcu. Wiele opinii o tej książce mówi, że to PRL-owska propaganda antykościelna. Ja niczego takiego nie dostrzegam. Zakonnice prowadzące zakład próbowały radzić sobie z wychowaniem sierot, jak umiały. A prawda jest taka, że nie umiały, bo nikt ich do tego nie przygotował. Wychowanie polegało na zakazach, nakazach i karach. I było tak nie tylko we wspomnianym sierocińcu, ale w większości rodzin.

Zakopane, początek XX wieku.
Jest to powieść autobiograficzna, znana pewnie większości z Was. Autorka opisuje życie w swoim rodzinnym domu, a następnie w sierocińcu, prowadzonym przez siostry zakonne.
Natala wraz ze starszą siostrą, chorą na płuca, trafia na wakacje do bogatego dworu. Marzy im się dobre jedzenie, opieka i miły wypoczynek na świeżym powietrzu. Szybko...