Polowanie sępów

Zawiłość jedna z nieodzownych cech powieści kryminalno-sensacyjnych. Tak jak wiele jest thrillerów, tak samo ich stopień zawiłości jest zróżnicowany. W przypadku powieści Cobena takim ich wspólnym mianownikiem jest utrzymujące się na wysokim poziomie zawiłość intryg. Owszem są wyjątki od reguły, lecz „Na gorącym uczynku” niewątpliwie należy do tych powieści autora, gdzie wraz z kolejną przewracaną stroną stopień skomplikowania intrygi wrasta. Komplikowanie intryg fabularnych nie tylko dostarcza rozrywki, gimnastykuje umysł czytelnika czy powoduje ciąg zaskoczeń w finalnych scenach danej powieści, ale również niesie ze sobą ryzyko chaosu, zagmatwania, nielogicznego domknięcia wątków, czy wrażenia pośpiechu ze strony autora. Niewątpliwie „Na gorącym uczynku” należy do dobrych powieści autora, lecz czytając końcowe rozdziały, które same w sobie są zaskakujące, można odnieść wrażenie, że cechuje je logiczność, lecz autor starał się nadmiernie przypodobać swym czytelnikom i stworzył ich szereg nad wyraz napisanych. O wiele lepsze byłoby jedne, solidne zaskoczenie niż ciąg drobnych mini-zaskoczeń.

Siedemnastoletnia Haley McWaid jest doskonałą uczennicą i chlubą swoich rodziców. Pewnego dnia nie powraca do domu. Po trzech miesiącach bezskutecznych poszukiwań jej najbliżsi są przygotowani na najgorsze. Dan Mercer, pracownik opieki społecznej, wpada w pułapkę, zastawioną przez reporterkę Wendy Tynes. Za próbę seksu z nastolatką staje przed sądem. Ku oburzeni miejscowej społeczności sąd uniewinnia mężczyznę. Swoje niezadowolenie z wyroku szczególnie ostro demonstruje były szeryf federalny, Ed Grayson, proponując reporterce by pomogła mu dokonać samosądu na rzekomym pedofilu. Wendy odmawia, lecz Mercer i tak musi zginąć. Wendy stopniowo zdaje sobie sprawę, że padła ofiarą gigantycznej manipulacji…

Autor nie daje długo czekać swym czytelnikom na rozwinięcie fabuły. Szybko poznajemy najważniejsze postaci, początkowy ciąg wydarzeń pędzi bardzo szybko, by w pewnym momencie zastopować i skupić się na docieraniu do prawdy. Punktem wyjścia całej powieści są dwie sprawy – zaginięcie dziewczynki oraz losy Dana Mercera podejrzanego o pedofilię- wiadomym jest, że będą one od siebie zależne. Coben bardzo szybko ujawnia nam tą zależność, by móc poświęcić większość swej powieści powolnemu dochodzeniu. Właśnie po szybkim, wręcz sensacyjnym początku czytelnik otrzymuje stopniowe badanie kolejnych pojawiających się wątków. Jednakże co najważniejsze autor dzięki swemu stylowi czyni to w przystępny sposób, co powoduje, że stają się one równie ważne jak chociażby sceny strzelaniny, pościgu itp. w podobnych thrillerach. Jak napisałem na wstępie autor stworzył zawiłą intrygę, przypomina ona trochę kręgi powstające po wrzuceniu kamienia do wody. Początkowo jest jeden, później jest następny i jeszcze następny, obejmują co raz to większy obszar. Podobnie jest z fabułą tej powieści. Jedne wydarzenie prowadzi do następnego i jeszcze następnego, itd. obejmując co raz to więcej postaci. Owszem autor wprowadza wiele wątków oraz postaci, lecz czyni to w sposób zrozumiały i logiczny, więc większość czytelników nie będzie miała problemów z połapaniem się w przebiegu fabuły. Wielkim atutem jest błyskawiczność z jaką można przeczytać powieść. Mnogość dialogów oraz styl autora spowodowały, że powieść się nie czyta, lecz pochłania.

Większość fabuły ma przebieg skokowy, tzn. przeskakujemy pomiędzy kolejnymi wątkami powieści ,poznając kolejne fakty. Niestety tutaj autor wpadł w pewną pułapkę, stworzył kilka istotnych wątków bez wyróżnienia tych najważniejszych, przez co zaskakujące zakończenia poszczególnych wątków nie mają tego jedynego, solidnego wywołującego efekt wow. Owszem można doszukać się dwóch wątków wiodących (co się stało z dziewczynką oraz co kryje przeszłość Dana), lecz nikną one w morzu innych, wydawać by się mogło jednakowo istotnych. Podsumowując, pierwszy grzech autora – grzech niewyróżnienia.

Mając kolejną powieść autora za sobą dochodzę do wniosku, że lubuje on się w swych książkach w tematyce wpływu odległych wydarzeń na teraźniejszość. Nie inaczej jest w przypadku tejże powieści, której większość wydarzeń dotyczy rozwikłania wydarzeń z przeszłości. Nie rozpisując się zbyt długo, odnoszę wrażenie, że autor próbował przekazać myśl, iż jedno niepozorne wydarzenie, czy też nawet drobna, skrywana tajemnica zmienia przebieg naszego życia i może mieć wpływ na nasz los również w odległej przyszłości.

Jednakże autor nie tylko zwraca naszą uwagę na przeszłość, ale moim zdaniem na trzy inne aspekty. Pierwszym jest mroczna strona nowoczesnej technologii. Jakże łatwo wyrządzić drugiemu człowiekowi krzywdę pisząc chociażby kłamstwa, które w dobie Internetu tak łatwo rozmieścić. Widząc czasami wpisy w Internecie aż bierze dziw, że ludzie mogą mieć w sobie aż tyle nienawiści. Być może winne jest temu poczucie pozornej bezkarności oraz anonimowości w wirtualnym świecie, albo Internet pozwala na wyzwolenie mrocznej ludzkiej natury. Z drugiej strony proces oczyszczania z kłamstw może być długotrwały, a niesmak zawsze pozostaje. Drugim aspektem jaki porusza autor jest wybaczenie. Bodajże jeden z najtrudniejszych stanów emocjonalnych. Czasami tak trudno wybaczyć drugiej osobie, zwłaszcza, gdy dokonała ona bolesnego ciosu. Jednakże wybaczenie daje ukojenie dwóm osobom, ponieważ „człowiek żyjący nienawiścią marnuje energię własnego życia” (jedna z lepszych myśli w powieści). Ostatnim takim smutnym aspektem jest fakt, że sprawiedliwość naprawdę jest ślepa i czasami naprawdę niewinny zostaje winnym.

Odnośnie zakończenia drodzy współczytelnicy, adekwatniejszym byłoby napisanie o zakończeniach poszczególnych wątków. Istotne jest, że fabuła końcowych rozdziałów znacznie przyśpiesza, kolejne fakty wywracają poszczególne wątki do góry nogami. Owszem występuje moment kulminacyjny, lecz z powodu grzechu, który autor popełnił brak jest jednego, solidnego, zrzucającego z fotela zakończenia. Króciutko, historia przeszłości Dana do przewidzenia, zwłaszcza gdy autor parę rozdziałów wstecz sugeruje rozwiązanie, historia ostatnich chwil dziewczynki zaskakująca. Jedynie w sumie epilog można podnieść do rangi mocniejszego, zaskakującego zakończenia. Cóż, autor chciał dobrze, ale przedobrzył.

Podsumowując, Coben stworzył dobrą powieść z zawiłą, ale układającą się w logiczną całość fabułą. Wprowadzenie wielu wątków samo w sobie nie jest błędem, lecz brak wyróżnienia jednego zasadniczego powoduje, że na koniec otrzymujemy kilka rozdrobnionych zakończeń, co nie wywołuje piorunującego wrażenia. Cóż, mogłoby być bardzo dobrze, a jest dobrze.

Polowanie sępów

Zawiłość jedna z nieodzownych cech powieści kryminalno-sensacyjnych. Tak jak wiele jest thrillerów, tak samo ich stopień zawiłości jest zróżnicowany. W przypadku powieści Cobena takim ich wspólnym mianownikiem jest utrzymujące się na wysokim poziomie zawiłość intryg. Owszem są wyjątki od reguły, lecz „Na gorącym uczynku” niewątpliwie należy do tych...