Stosowanie Przybosiowej zasady "najmniej słów" nie zawsze prowadzi do powstawania wielkiej poezji. I chyba tak jest w przypadku zbioru Andrzeja Szuby, bo ile jego krótkim formom nie można zarzucić błahości, to nie zawsze są to wiersze wybitne czy wysokoartystyczne. Zapewne programowe ograniczenie środków wyrazu skutkuje niestety moim ograniczeniem zachwytu nad tekstem. Słowa nie dziwią się sobie, paradoksy budowane są na najprostszych przeciwieństwach typu prawda-fałsz, o czym zresztą wspomina w posłowiu Paweł Sarna, chociaż dla niego to nie jest problemem. Ale jeśli nadużywa się takiej prostoty formalnej i znaczeniowej, a sama konstrukcja utworu bardziej przypomina jakiś ocalały fragment bądź "strzęp" (określenie autora),to można doznać braku zainteresowania. Ot, mniej lub bardziej udane aforyzmo-sentencje, pretendujące do bycia dobrą poezją. Czasem coś się zdarzy interesującego, jak np. w Postscriptum CXXVII, gdzie można mieć wrażenie, że czytamy tekst Tymoteusza Karpowicza, ale ogólnie jest to dla mnie umiarkowanie pociągający zbiór jeśli traktować go jako poezję, jednak same myśli w nim zawarte nieraz błyszczą oryginalnością.

Stosowanie Przybosiowej zasady "najmniej słów" nie zawsze prowadzi do powstawania wielkiej poezji. I chyba tak jest w przypadku zbioru Andrzeja Szuby, bo ile jego krótkim formom nie można zarzucić błahości, to nie zawsze są to wiersze wybitne czy wysokoartystyczne. Zapewne programowe ograniczenie środków wyrazu skutkuje niestety moim ograniczeniem zachwytu nad tekstem....