Z góry zaznaczam, że moja opinia nie będzie obiektywna , ponieważ podziwiam twórczość Ryszarda Kapuścińskiego. Wiem, że wrażliwość z jaką pragnął uchwycić istotę rzeczy, skłaniała go do przekraczania granic wyznaczonych przez surową szkołę klasycznego reportażu. Nie czytam jego książek w poszukiwaniu twardych faktów - po to wystarczy sięgnąć do encyklopedii. Kapuścińskiego uwielbiam za wyjątkowy styl i plastyczny język, którymi obrazuje czytelnikowi pewne ulotne stany, pozwala zanurzyć się w wir wydarzeń, a także odchyla rąbek własnej duszy. Niezmiernie szanuję jego sposób podejścia do reportażu, w którym konfrontował się z często niesprawiedliwą i brutalną rzeczywistością. Wyjątkowo cenię jego pisarską pełnokrwistość, a w szczególności głęboko zakorzenione człowieczeństwo przelewające się na kartki jego książek. Wszystkie te cechy osobowości oraz kunsztu Ryszarda Kapuścińskiego można odnaleźć w lekturze „Chrystus z karabinem na ramieniu”, którą osobiście uznaję za jedną z najlepszych w dorobku Mistrza.

Powodem, dla którego po raz pierwszy sięgnąłem po ten reportaż (oprócz uwielbienia do autora) jest zainteresowanie losem Bliskiego Wschodu. Już w tym miejscu zaznaczę, że w tak małej ilości kartek, nikt nie zobrazował lepiej na czym polega tragedia Palestyny i Palestyńczyków. Natomiast po przeczytaniu wszystkich części ( w skład książki wchodzą reportaże z Bliskiego Wschodu, Ameryki Południowej i Afryki) w końcu zrozumiałem, dlaczego reportaże z różnych kulturowo i odległych od siebie miejsc zostały ujęte w jednym wydaniu. Ryszard Kapuściński po raz kolejny odkrywa historię od innej strony, pokazuje drugie oblicze faktów, które znamy z przysłowiowych podręczników. Przede wszystkim łamie pewien stereotyp utrwalany za czasów zimnej wojny, a mianowicie uzmysławia, że układ świata w tamtych czasach nie dzielił się literacko na czerń i biel. Myśl socjalistyczna nie zawsze stanowiła uosobienie zła, a demokratyczny Zachód nie raz posuwał się do najbardziej faszystowskich metod w walce o wpływy i pieniądze. Jednocześnie autor ukazuje tragedię całych narodów, które zostały wykorzystane i okaleczone przez imperializm. Państw, w których dolarami opłacano rzekę krwi upuszczaną ich mieszkańcom.

W moim odczuciu "Chrystus z karabinem na ramieniu" zmusza do dość pesymistycznej refleksji, iż człowieczeństwo jest w defensywie. Jednostki z ideałami, marzyciele i bohaterzy pragnący zmienić okrucieństwo i niesprawiedliwość otaczającej ich rzeczywistości, przegrywają osamotnieni w walce z dążeniami mocarstw i ich popleczników. Przegrywają w sposób ostateczny - wycieńczeni, oblężeni przez wrogów, wybici do ostatniego i pochłonięci przez piaski czasu… a jedynym ratunkiem od zapomnienia są dla nich słowa zawarte w tej książce.

Z góry zaznaczam, że moja opinia nie będzie obiektywna , ponieważ podziwiam twórczość Ryszarda Kapuścińskiego. Wiem, że wrażliwość z jaką pragnął uchwycić istotę rzeczy, skłaniała go do przekraczania granic wyznaczonych przez surową szkołę klasycznego reportażu. Nie czytam jego książek w poszukiwaniu twardych faktów - po to wystarczy sięgnąć do encyklopedii. Kapuścińskiego...