Będąc dzieckiem niezbyt lubiłam chodzić do teatru. Być może sprawiła to niewystarczająca edukacja teatralna w pierwszych trzech klasach szkoły podstawowej. Bo, przyznajmy to szczerze, mało która rodzina chodzi oglądać spektakle teatralne w wolnym czasie, zrzucając to na szkołę. Moja nie różniła się pod tym względem niczym. Sceną tak naprawdę zaczęłam interesować się w czwartej klasie, kiedy zaczęłam sama grywać w szkolnym teatrze amatorskim. Po wielu latach zaczęłam się zastanawiać, w jaki sposób przybliżać dzieciom od najmłodszych lat ich życia sprawy związane ze sceną, aby nie traktowały szkolnych wyjść do teatru jako przykrego obowiązku. Dlatego ucieszyłam się, gdy któregoś dnia przyszła do mnie paczka zawierająca książkę autorstwa Lidii Miś – „W pewnym teatrze lalek”.
Książka opowiada o marionetce wystruganej przez sławnego mistrza Zenona oraz ubranej przez jego żonę, Annę. Wkrótce lalka trafia do jednego z teatrów, gdzie zostaje ciepło przyjęta przez innych jego mieszkańców – Kamillę, Babcię, Dziadka, Misia oraz Kaczkę. Są to lalki, grające w przedstawieniach dla dzieci. Ponieważ nowa laleczka nie ma jeszcze imienia, nazywają ją Perełką i wspólnie przyznają, że jest ona najpiękniejsza z nich wszystkich. Lalki mają też obowiązek zapoznać Perełkę z tajnikami pracy w teatrze, a także poinstruować ją jak ma się zachowywać na scenie, aby grała jak najlepiej. Szczególnie Kamilla udziela cennych porad młodszej koleżance. Dzięki temu lalka szybko zdobywa uznanie publiczności. Mimo sławy Perełka pozostaje sobą, co sprawia, że ma wielu przyjaciół. A oni coraz częściej ujawniają przed nią nie tylko tajniki sztuki teatralnej, ale i normalnego życia lalek, wraz z wszystkimi jego blaskami i cieniami.
Pozycja mi się podobała, chociaż liczyłam, że będzie bardziej nastawiona na sprawy związane z sztuką teatralną. Tymczasem została ona odsunięta na drugi plan. A szkoda, ponieważ mógłby powstać wspaniały przewodnik po teatrze, z pacynką Perełką jako przewodniczką. Zamiast tego czytelnik poznaje całą gamę ludzkich uczuć, jakie przeżywają lalki za kulisami. W książce pojawia się i złość, i zazdrość, i przyjaźń, i miłość. Lalki doskonale odzwierciedlają to, co czasami sami chcemy ukryć. Ponadto żyją takim samym życiem jak my – urządzają przyjęcia, rozmawiają ze sobą, czasami muszą się ze sobą pożegnać. Właśnie sceny, w których Babcia tłumaczy Perełce czym jest pożegnanie, oraz kiedy sama Perełka musi się pożegnać z dotychczasowym życiem, uważam za najbardziej znaczące dla opowieści. W ostatnich scenach najmłodsi dowiadują się również, czym jest przywiązanie do drugiej osoby, i że czasami trzeba poświęcić całe swoje dotychczasowe życie, aby z nią być na dobre i na złe.
Zachwyciła mnie szata graficzna książki. W pierwszej chwili myślałam, że mam do czynienia z tym samym ilustratorem, który wykonywał rysunki do „Za rękę z papieżem” Justyny Kiliańczyk-Zięby. Ku mojemu zdziwieniu odkryłam, że jest to debiut Laury Aldofredi, która ukończyła Akademię Sztuk Pięknych Brera w Mediolanie oraz Akademię Sztuk Pięknych im Jana Matejki w Krakowie. Nic dziwnego, że rysunki, które wyszły spod jej ręki są po prostu piękne i współgrają z przejrzystym tekstem napisanym przez Lidię Miś. Książka jest tak napisana, że mogą ją czytać dzieci, które dopiero co poznały literki. Tekst jest w miarę prosty, a trudniejsze wyrazy zostały wyjaśnione na dole stronnic. Osobiście dodałabym jeszcze jakąś płytę z nagraniem pojawiających się w książce piosenek, ponieważ niektóre dzieci wręcz uwielbiają, kiedy ktoś naśladuje partie śpiewane, a nie wszyscy muszą potrafić to robić.

Będąc dzieckiem niezbyt lubiłam chodzić do teatru. Być może sprawiła to niewystarczająca edukacja teatralna w pierwszych trzech klasach szkoły podstawowej. Bo, przyznajmy to szczerze, mało która rodzina chodzi oglądać spektakle teatralne w wolnym czasie, zrzucając to na szkołę. Moja nie różniła się pod tym względem niczym. Sceną tak naprawdę zaczęłam interesować się w...