Mocna i dosadnie opowiedziana historia o bezmyślnym prześladowaniu w szkole. Dzięki temu, że historia opowiedziana jest z punktu widzenia "prześladowcy" jesteśmy w stanie dostrzec wewnętrzną przemianę człowieka. Książka naprawdę dobra, jeśli spodobała ci się przeczytaj "7 dni" E.Ainsworth.

Mocna i dosadnie opowiedziana historia o bezmyślnym prześladowaniu w szkole. Dzięki temu, że historia opowiedziana jest z punktu widzenia "prześladowcy" jesteśmy w stanie dostrzec wewnętrzną przemianę człowieka. Książka naprawdę dobra, jeśli spodobała ci się przeczytaj "7 dni" E.Ainsworth.

Książka idealnie pokazuje aspekty szkoły i często niewidzialnych podziałów na tych, którzy ugną się pod presją rówieśników, a tych, którzy zostali wyrzutkami. To smutne, że osoby, które chciały coś osiągnąć, były zazwyczaj wyśmiewane, bądź szkalowane. Książka brutalnie prawdziwa i dobitna w swym przekazie i to chyba jest największym jej atutem; że nie koloryzuje rzczywistości i jest brutalnie prawdziwa

Książka idealnie pokazuje aspekty szkoły i często niewidzialnych podziałów na tych, którzy ugną się pod presją rówieśników, a tych, którzy zostali wyrzutkami. To smutne, że osoby, które chciały coś osiągnąć, były zazwyczaj wyśmiewane, bądź szkalowane. Książka brutalnie prawdziwa i dobitna w swym przekazie i to chyba jest największym jej atutem; że nie koloryzuje...

Zacznę od plusów: początek tej historii bardzo przypadł mi do gustu - był intrygujący i zachęcał do kontynuowania lektury. Niestety, w miarę przewracania kartek opowieść głównej bohaterki - Irminy - stawała się coraz cięższa w odbiorze... Książka Ewy Barańskiej usiłuje poruszać trudne tematy, ale robi to w wyjątkowo kiepski, epatujący brutalnością sposób. Lektura powieści "Zapomnieć Różę" udowadnia, że szokowanie czytelnika nie zawsze spełnia zamierzony przez autora cel - zamiast poruszać i skłaniać do refleksji, staje się znaczącą wadą, odrzucającą od dalszego czytania. Dodatkowo, garść uciążliwych przypisów okraszających fabułę skutecznie utrudniała czerpanie przyjemności z poznawania tej historii.

Zacznę od plusów: początek tej historii bardzo przypadł mi do gustu - był intrygujący i zachęcał do kontynuowania lektury. Niestety, w miarę przewracania kartek opowieść głównej bohaterki - Irminy - stawała się coraz cięższa w odbiorze... Książka Ewy Barańskiej usiłuje poruszać trudne tematy, ale robi to w wyjątkowo kiepski, epatujący brutalnością sposób. Lektura powieści...

Chociaż literacko nie porywa, jest dobrym przykładem dydaktycznym: jak to wśród nastolatków chęć BYCIA w GRUPIE, przeważa na rozumem, zaślepia i uczy dwulicowości.

Chociaż literacko nie porywa, jest dobrym przykładem dydaktycznym: jak to wśród nastolatków chęć BYCIA w GRUPIE, przeważa na rozumem, zaślepia i uczy dwulicowości.

Kolejna książka autorstwa Ewy Barańskiej, którą miałam okazję przeczytać. Jak zwykle poruszone są istotne problemy, z którymi możemy się spotkać na co dzień. Tym razem głównym tematem jest przemoc fizyczna i psychiczna nad jedną z uczennic renomowanego liceum. Mimo, że bohaterami książki są licealiści, uważam, że mogą przeczytać ją także dużo starsi czytelnicy.

Kolejna książka autorstwa Ewy Barańskiej, którą miałam okazję przeczytać. Jak zwykle poruszone są istotne problemy, z którymi możemy się spotkać na co dzień. Tym razem głównym tematem jest przemoc fizyczna i psychiczna nad jedną z uczennic renomowanego liceum. Mimo, że bohaterami książki są licealiści, uważam, że mogą przeczytać ją także dużo starsi czytelnicy.

Ten kto umieścił tę książkę tutaj, w dziale "literatura dziecięca", na pewno jej nie przeczytał. Już widzę te dzieci czytające skrajnie drastyczne sceny finałowe i omawiające je potem na lekcji polskiego w szkole podstawowej. Książka dotyczy młodzieży i do "literatury młodzieżowej" może być przypisana ale analityczne ukazanie banalności zła, karmiącego się niejako konformistycznym brakiem sprzeciwu, i w konsekwencji eskalującego do tragicznego finału, klasyfikuje ją także do "literatury współczesnej". Lekka choć bardzo gorzka młodzieżowa historyjka, przemyca w zgrabnej narracji treści uniwersalne i zmusza do refleksji nawet dojrzałego czytelnika, bo 'Zapomnieć Różę' to wręcz wiwisekcja socjopatologii.

Ten kto umieścił tę książkę tutaj, w dziale "literatura dziecięca", na pewno jej nie przeczytał. Już widzę te dzieci czytające skrajnie drastyczne sceny finałowe i omawiające je potem na lekcji polskiego w szkole podstawowej. Książka dotyczy młodzieży i do "literatury młodzieżowej" może być przypisana ale analityczne ukazanie banalności zła, karmiącego się niejako...

Ewa Barańska po raz kolejny postanowiła zmierzyć się z problemami młodzieży, i po raz kolejny udaje jej się tego dokonać. Pomimo pojawiających się co jakiś czas dłużyzn, uważam, że dostaliśmy świetnie nakreśloną osobowość psychopaty. Ukazuje nam, że często są to osoby mające dobrą opinię, a i oni sami nie mają sobie nic do zarzucenia (chociaż nie zawsze udaje im się skutecznie zagłuszyć swoje sumienie). Barańska poddaje wnikliwej analizie zjawisko dręczenia, której wnioski są przerażające! Uświadamiają nam one, że zarówno oprawcy jak i otoczenie, nazywane przez autorkę "planktonem" są obojętni na owe zjawisko. Ta pierwsza grupa uważa, że nic złego tak naprawdę nie robi, zaś ta druga udaje, że nic ni widzi i nie słyszy. "Zapomnieć Różę" to swego rodzaju wezwanie do otwarcia oczu na cudze nieszczęście, póki nie jest jeszcze za późno.

Ewa Barańska po raz kolejny postanowiła zmierzyć się z problemami młodzieży, i po raz kolejny udaje jej się tego dokonać. Pomimo pojawiających się co jakiś czas dłużyzn, uważam, że dostaliśmy świetnie nakreśloną osobowość psychopaty. Ukazuje nam, że często są to osoby mające dobrą opinię, a i oni sami nie mają sobie nic do zarzucenia (chociaż nie zawsze udaje im się...

„Miłość jest słodkim przekleństwem, często bólem i niepokojem. Co u mnie kochanie? A nic... Tylko pękło mi serce na dwoje.”

„Miłość jest słodkim przekleństwem, często bólem i niepokojem. Co u mnie kochanie? A nic... Tylko pękło mi serce na dwoje.”

Nie mam słów aby opisać tą książkę. Napisze tylko, że jeszcze żadna powieść tak mną nie wstrząsnęła...

Nie mam słów aby opisać tą książkę. Napisze tylko, że jeszcze żadna powieść tak mną nie wstrząsnęła...