Proust w drugiej części swojego cyklu 'W poszukiwaniu Straconego Czasu' opisuje miłosne perypetie głównego bohatera.

Oczywiście treść powieści nie jest tak banalna, jak można by wnioskować po tym wstępie. Autor po raz kolejny magią swoich przydługich zdań i rozbudowanych opisów przenosi nas do Francji końca XIX w. Mistrzostwo słowa Prousta sprawia, że przenosi niemal dosłownie. Naprawdę, do tej pory nie spotkałem się z autorem, który tak obrazowo potrafi opisywać rzeczywistość za pomocą słowa. Choć mimo wszystko należy zauważyć, że wrażenie to, nie jest tu już tak silne, jak w wypadku pierwszej części, być może dlatego, że w 'W cieniu zakwitających dziewcząt' więcej jest czystej akcji.

To co jednak stanowi główną siłę utworu, to niesamowita precyzja w zarysie psychologicznym postaci. Pisarz dokonuje wnikliwej i dokładnej analizy młodych umysłów swoich bohaterów. Każdy kto pamięta swoje młodzieńcze miłości z pewnością odnajdzie samego siebie w rozterkach i przemyśleniach bohaterów. Warto nadmienić, że Proust w swoich dygresjach psychologicznych zauważa wiele psychologicznych mechanizmów podniesionych potem przez Freuda, czy Junga do rangi nauki, to dodatkowo świadczy o geniuszu autora.

Podsumowując, warto poświecić swój czas na 'W cieniu zakwitających dziewcząt'. Każdemu wahającemu się polecam więc przygotować kawę, ciastko (najlepiej Magdalenkę), wygodne miejsce i dużo czasu oraz spokoju. Wtedy naprawdę można poczuć się jak niemy obserwator, w XIX wiecznej Francji podglądający przypadki bohaterów.

Proust w drugiej części swojego cyklu 'W poszukiwaniu Straconego Czasu' opisuje miłosne perypetie głównego bohatera.

Oczywiście treść powieści nie jest tak banalna, jak można by wnioskować po tym wstępie. Autor po raz kolejny magią swoich przydługich zdań i rozbudowanych opisów przenosi nas do Francji końca XIX w. Mistrzostwo słowa Prousta sprawia, że przenosi niemal...