Historia o duszy zagubionej, która nie potrafi odnaleźć swojego miejsca na świecie i to jak owe zagubienie sprawia, że dana osoba nie może "żyć". Ostrożny, wyrachowany, rozumiejący, lecz wszyscy rówieśnicy zwykle wygrywają swoją porywczością i brakiem zawahania. Momentami się dłuży, ale portrety psychologiczne postaci i ich konwersacje, są tak intymne i nietypowe, że ciężko obecnie o tak bezpośrednie, lecz poetyckie wejście w ludzkie dusze... Dołująca lektura, ale może być dobrym przykładem co robić inaczej dla ludzi podobnych do bohatera, żeby nie skończyć jak on.

Historia o duszy zagubionej, która nie potrafi odnaleźć swojego miejsca na świecie i to jak owe zagubienie sprawia, że dana osoba nie może "żyć". Ostrożny, wyrachowany, rozumiejący, lecz wszyscy rówieśnicy zwykle wygrywają swoją porywczością i brakiem zawahania. Momentami się dłuży, ale portrety psychologiczne postaci i ich konwersacje, są tak intymne i nietypowe, że ciężko...

Kiedyś to czytałam, ale było tak nudne, że już nie pamiętam.

Kiedyś to czytałam, ale było tak nudne, że już nie pamiętam.

Czasami świat zdaje się szybować na tak zawrotnych wysokościach, że aż mam ochotę go przechytrzyć i wznieść się jeszcze wyżej od niego. Niestety nie zawsze jest to możliwe. Bo kiedy zabraknie tego spoglądania z murów wyśnionej twierdzy, gdy rzeczywistość ściągnie mnie swoimi pazurami na ziemię i nieomalże powlecze po dnie piekła, to jedyne wyjście widzę w oddaniu się lekturze, której słowa jeszcze dobitniej podkreślą małość mojej sytuacji. Ponieważ mi potrzeba czegoś mocniejszego, czegoś na kształt "Nielsa Lyhne". Chcę, tak jak bohater Jensa Petera Jacobsena być dumny ze swojej bogatej natury, znużony powszedniością wyczuwać nawet najulotniejsze obrazy wyobraźni. A kiedy przyjdzie pora spalić się na popiół, tak jak on prosić o skrzydła i nie dać się szarzyźnie.

Proza Jacobsena przywitała mnie chłodną subtelnością. Zabarwione tęsknotą i kunsztownie wykończone zdania podkreśliły kruchość dusz przez nie opisywanych. To była prawdziwa rozkosz, pławić się w tych drżących obrazach, po których przeskakiwały iskry namiętności. Pragnienia Jacobsena są tak przepaściste, związanie wyroku z cierpieniem tak wyraziste, że wszelkie inne problemy gasną przy opisywanych przez niego wydarzeniach. Piękno jego stylu mnie oszołomiło i chociaż wyczarowane przez niego myśli nadzwyczaj często odrywają się od ziemi, to robią to lekko i z wyszukaną elegancją. Widać troskę o słowa a nadto można odczuć, że Niels powinien być bratem Hamleta. Nieokreśloność jego niepokojów szczególnie mnie zainteresowała, momentami nie mogłem się opędzić wrażeniu, że z tego labiryntu nie ma już wyjścia.

"Niels Lyhne" jest opowieścią straconych złudzeń, ubraną w nieomal poetyckie szaty historią opuszczonego przez bóstwa człowieka. Mam wrażenie, że cała jego fabuła opiera się na przedmiocie romantycznego i nieosiągalnego pożądania a kruchość języka Jacobsena jedynie podkreśla tę całą ulotność. Nie chciałbym, żeby traktować tej cechy jako słabości jego prozy. Zawiedziona miłość w tym wypadku wcale nie nuży, upadek dumnych marzeń nie odstrasza, bo głód piękna, wywoływany przez duńskiego pisarza jest tak wielki, że pragnie się go coraz mocniej. Może rzeczywiście czasami pomiędzy zdaniami przemknie się jakaś chimera, jednak świadczy ona jedynie o wielkich wątpliwościach i poruszaniu nieba i ziemi przez kogoś, kto bardzo usilnie pragnie poznać prawdę.

Jeśli spróbujecie prozy Jacobsena, to musicie wiedzieć, że duchowości jest tam niezmiernie dużo i autor "Nielsa Lyhne" niewiele robi, żeby wprowadzić akcję książki na szybsze i szersze tory. Zmierza bardziej ku wyczarowaniu nastroju czarodziejskiego ogrodu, w którym słowa dźwięczą jak zaczarowane, ale nie jest to czar pochodzący od szczęścia, tylko od zadumy i smutku. Co wrażliwsi z was, być może głębiej przeżyją ciężki upadek ducha, towarzyszący historii Nielsa. Zapewne też znajdą się tacy, którzy przypiszą tej opowieści nadmierną ckliwość. Jednak zawczasu zamierzam stanowczo bronić dobrego imienia pisarza i stwierdzam, że tam gdzie widzicie zbyt dużą skłonność do wzruszeń, to w rzeczywistości kryje się bogactwo wewnętrznego świata. Bardzo cenię przenikliwość tej prozy i jednocześnie chwalę wynikające z jej wieku dostojeństwo. Jedno jest pewne, marzenia sprzed ponad stu pięćdziesięciu lat, zachowują ważność również w czasach nam współczesnych.

Czasami świat zdaje się szybować na tak zawrotnych wysokościach, że aż mam ochotę go przechytrzyć i wznieść się jeszcze wyżej od niego. Niestety nie zawsze jest to możliwe. Bo kiedy zabraknie tego spoglądania z murów wyśnionej twierdzy, gdy rzeczywistość ściągnie mnie swoimi pazurami na ziemię i nieomalże powlecze po dnie piekła, to jedyne wyjście widzę w oddaniu się...

Całkiem ok, podoba mi się głęboka analiza psychologiczna miłości przyjacielskiej i partnerskiej. Szczerze mówiąc przeczytałem bo Rilke polecał młodemu poecie, no a ja młody jestem i tak samo nie pewny bycia poeta jak ten poeta

Całkiem ok, podoba mi się głęboka analiza psychologiczna miłości przyjacielskiej i partnerskiej. Szczerze mówiąc przeczytałem bo Rilke polecał młodemu poecie, no a ja młody jestem i tak samo nie pewny bycia poeta jak ten poeta