Książka o..piciu. Z pozoru. Jak dla mnie to subtelna analiza umysłu człowieka z ogromną wyobraźnią i wrażliwością. Pilch w sposób wręcz anatomiczny opisuje ludzką duszę, która otwiera się pod wpływem alkoholu. Zamknięcie w zaklętym kręgu zdarzeń, z którego bardzo trudno jest się wydostać. Walka z piciem to walka z wiatrakami. Zawsze przegrywasz.

Mimo faktu, że Autor opisuje postać zagorzałego pijaka, nie ma tu brutalności czy wulgarności. Wręcz przeciwnie - dominuje tu wręcz poetyckość i wielka dojrzałość literacka. Nawet opisy głębokiego poniżenia i staczania na samo dno upodlenia są po prostu piękne. Pilch nie gloryfikuje alkoholu, a nawet momentami stawia go w iście diabelskim kontekście. Zachwyciłam się stylistyką powieści, jej ogromną metaforyką i siłą przekazu. Doskonałe i cięte przemyślenia, ubrane w konkretne słowa czynią z tej powieści ponadczasowe dzieło. Przyjmuje ona pewną formę przypowieści a główny bohater jest zbiorowiskiem, zlepkiem różnorodnych cech i przywar wielu postaci. To taki wzorzec pijaka, który obnaża swoje słabości, nie wstydzi się ich. Po prostu sprowadza alkoholizm do akceptowalnej formy.
Jureczek z powieści ogromnie mi się kojarzył z postacią Pijaka z uwielbianego przeze mnie "Małego Księcia"

Książka o..piciu. Z pozoru. Jak dla mnie to subtelna analiza umysłu człowieka z ogromną wyobraźnią i wrażliwością. Pilch w sposób wręcz anatomiczny opisuje ludzką duszę, która otwiera się pod wpływem alkoholu. Zamknięcie w zaklętym kręgu zdarzeń, z którego bardzo trudno jest się wydostać. Walka z piciem to walka z wiatrakami. Zawsze przegrywasz.

Mimo faktu, że Autor...