Myślałam, że takie pomysły umarły już śmiercią naturalną.

Nie, nie mówię o przekazie książki, faktycznie wyjątkowo ponadczasowym, ale o jej formie. Czytaliście kiedyś „Nad Niemnem”, „A...B...C...”, albo jakieś inne sztandarowe dzieło pozytywistów? Pewnie tak, klasyka w końcu. A pamiętacie, o czym są? O szlachetnej idei, do której wszyscy razem powinni dążyć- ludziach, którzy ją realizują, trudach do przezwyciężenia, jakże wspaniałych efektach. Czyli zasadniczo o niczym. Właśnie taką powieścią jest „Opowieść podręcznej”. Wyrwanym z kontekstu fragmentem czyjegoś życia, który ma coś obrazować. Mnóstwo ludzi narzeka, że w książce nie ma odpowiedzi na wszystkie pytania czytelnika. Nie ma ich, bo nie o to chodzi. Margaret Atwood chciała przekazać jakąś ideę i pod tą ideę ta książka została napisana. Nie ma być dobra sama w sobie. Ma być tłem dla czegoś większego. A co Autorka chciała przekazać zapewne i tak już wszyscy wiedzą. Nie będę się do tego odnosić. Byłoby to zbyt długie, za nudne i za bardzo trudne do ujęcia w słowo pisane.

Książkę czyta się w miarę znośnie. Ale tylko do połowy. Później męczy coraz bardziej i bardziej, pojawia się irytacja spowodowana przerostem przesłania nad przyjemnością z czytania. Nie powiem, historia ma charakter, ale stoi w miejscu i, że tak to ujmę, daje się podziwiać. Napisana w celu ukazania niepokojącej wizji nie może mieć zbyt rozbudowanej fabuły, a Autorka nie umie szokować, przynajmniej mnie. Więc tak naprawdę nic przy tej lekturze nie trzyma. Widziałam kilka lepszych obrazów antyutopii.

Przeczytać może i warto, ale moim zdaniem nie jest to wybitna lektura.

Myślałam, że takie pomysły umarły już śmiercią naturalną.

Nie, nie mówię o przekazie książki, faktycznie wyjątkowo ponadczasowym, ale o jej formie. Czytaliście kiedyś „Nad Niemnem”, „A...B...C...”, albo jakieś inne sztandarowe dzieło pozytywistów? Pewnie tak, klasyka w końcu. A pamiętacie, o czym są? O szlachetnej idei, do której wszyscy razem powinni dążyć- ludziach,...