Książki o błaznach mają to do siebie, że przedstawiają wielkie teorie spiskowe i ukazują Szare Eminencje, którymi tak często okazywali się Trefnisie. I ta historia nie jest wyjątkiem, ale nie będę się nad tym rozwodzić - kto czytał Szekspira, ten wie.

Główny bohater - błazen Kieszonka (swoją drogą cudne imię, prawda?) nie oszczędza nas swoimi słowami oraz ciętymi dowcipami, które kieruje dosłownie do wszystkich (łącznie z czytelnikiem). Przebiegły konus rzuca nam do stóp całą "Cholerną Brytanię" i nie tylko.

Książka jest wręcz do przesady wulgarna, ocieka chamskim humorem, który mimo swoistego uroku chwilami był przegięty. O ile "szelma" jest przyjemnym określeniem, o tyle masa pozostałych już nie bardzo (co nie znaczy, że ta dobitność nie ma w sobie czegoś przyciągającego). Pamiętajmy jednak, że autor dodał na początku swej książki ostrzeżenie, wobec czego czytelnik wie, czego powinien się spodziewać i jeśli nie jest w stanie tolerować takiego stylu, odłożyć książkę na półkę.

Tak czy siak, uśmiałam się do granic możliwości czytając niektóre fragmenty, a przypisy autora są po prostu cudowne - niektóre z nich dorównują przypisom pratchettowskim, co uważam za duży plus. Jeden z nich zachwycił mnie do tego stopnia, że obecnie propaguję nowe słowo stworzone przez pana Moore'a.

Opowieść od początku do końca jest jednym wielkim dowcipem - zaczynając od imion postaci (Kiłowa Mary, Zapewne Fiona), poprzez ich zachowania, a kończąc na wszystkich koligacjach między bohaterami - wulgarnym dowcipem, ale wciąż dowcipem, którym jest nawet duch.
Bo zawsze jest cholerny duch.

Książki o błaznach mają to do siebie, że przedstawiają wielkie teorie spiskowe i ukazują Szare Eminencje, którymi tak często okazywali się Trefnisie. I ta historia nie jest wyjątkiem, ale nie będę się nad tym rozwodzić - kto czytał Szekspira, ten wie.

Główny bohater - błazen Kieszonka (swoją drogą cudne imię, prawda?) nie oszczędza nas swoimi słowami oraz ciętymi...