Sto dni bez słońca” to niesamowita satyra akademicka, która uderza nie tylko w wykładowców, sposoby kształcenia, studentów, ale przede wszystkim w zwykłego człowieka – przekonanego o własnej wielkości i wyjątkowości, naiwnego, ufnego, sympatycznego, choć nieco nachalnego, mającego w życiu jakiś cel, choć cel zupełnie bezsensowny – no bo nie oszukujmy się, na co komu dziś wielkie humanistyczne projekty? Szostak w perfekcyjny sposób pokazuje nam, jak cienka jest granica między fikcją, a rzeczywistością, między prawdą, a tylko naszym wyobrażeniem o prawdzie. Przerażająco inteligentna, na przemian smutna i śmieszna, słodko-gorzka, pokazująca, jak ciężko zrezygnować ze złudzeń, jak boleśnie jest żyć we własnym świecie, każąca się zastanowić nad sobą, nad swoim miejscem w szeregu i nad rzeczywistością, która nas otacza.

Całość opinii pod adresem: https://niebieskapapuzka.wordpress.com/2016/02/08/o-wspolczesnym-don-kichocie/

Sto dni bez słońca” to niesamowita satyra akademicka, która uderza nie tylko w wykładowców, sposoby kształcenia, studentów, ale przede wszystkim w zwykłego człowieka – przekonanego o własnej wielkości i wyjątkowości, naiwnego, ufnego, sympatycznego, choć nieco nachalnego, mającego w życiu jakiś cel, choć cel zupełnie bezsensowny – no bo nie oszukujmy się, na co komu dziś...