Drugi tom za mną. Atmosfera gęstnieje, zaczyna się robić groźnie. Rowling sukcesywnie (i sugestywnie) zaczyna wprowadzać coraz bardziej wszechobecną grozę, a wydarzenia zaczynają robić się coraz mroczniejsze. O ile tom pierwszy był wprowadzeniem do historii o tyle tom drugi naświetla nam dużo więcej jeśli chodzi o Voldemorta. Ale w dalszym ciągu Rowling po mistrzowsku dawkuje informacje i wydarzenia podsycając tylko czytelniczą wyobraźnię.

W tej części już nie wszystko jest takie jednoznaczne – zaczyna się strach, zaczyna się zwątpienie, Potter’em targają silne, rozdzierające go emocje, znowu musi stawać przed wyborem tego co złe a co dobre, a czasem pomiędzy mniejszym i większym złem. Dodatkowo postać Hermiony staje się wreszcie coraz mniej napuszona, a coraz bardziej ludzka. No i Ron – jakoś tego nieobliczalnego rudzielca zawsze darzyłem największą sympatią, niezwykle udana i rozbrajająca postać.

Jedno co mi trochę zgrzyta – zarówno w pierwszym jak i w drugim główni bohaterowie jak na swoje – odpowiednio – 11 i 12 lat są aż nazbyt rozwinięci emocjonalnie czy umysłowo. Ja nie twierdzę, że młodzież w tym wieku jest umysłowo na poziomie krewetek tudzież świeżo po ukończeniu pierwszej klasy i to dla wyjątkowo odpornych na wiedzę dzieci, bo tak nie jest. Ale chwilami jednak wydawały mi się za bystre, za bardzo sarkastyczne i ironiczne. Ale może tylko tak się czepiam bez sensu?

I jeszcze drobne spostrzeżenie na koniec – nie wiem czemu, ale Zgredek dużo bardziej podobał mi się w wersji filmowej…

Drugi tom za mną. Atmosfera gęstnieje, zaczyna się robić groźnie. Rowling sukcesywnie (i sugestywnie) zaczyna wprowadzać coraz bardziej wszechobecną grozę, a wydarzenia zaczynają robić się coraz mroczniejsze. O ile tom pierwszy był wprowadzeniem do historii o tyle tom drugi naświetla nam dużo więcej jeśli chodzi o Voldemorta. Ale w dalszym ciągu Rowling po mistrzowsku...