O czym to jest? Cykl jest o świecie przyszłości nazywanym Wspólnotą, w którym ludzie skolonizowali setki planet. Medycyna tak się rozwinęła, że ludzie poddają się zabiegom, dzięki którym są wiecznie młodzi, żyją setki lat, są praktycznie nieśmiertelni. Pewnego dnia astronom Dudley Bose odkrywa, że obserwowana przez niego gwiazda nagle… znika. Rusza więc ekspedycja, która ma zbadać co się stało i czy wiąże się to z jakimś zagrożeniem dla ludzi. Tyle wstępu. Nie chcę spoilerować, bo może ktoś z was zabierze się do czytania tego.

Zanim zabrałem się za czytanie cyklu o Wspólnocie - szukałem czegoś mniej skomplikowanego niż książki Stanisława Lema, ale także czegoś co nie byłoby papką w stylu książek opartych na grach komputerowych czy systemach rpg. Szybki przegląd w sieci sprawił, że Peter F. Hamilton wydał mi się idealny. Po przeczytaniu czterech grubych tomiszczy (razem gdzieś ponad 2300 stron) stwierdziłem, że mogłem przeczytać w tym czasie jednak coś innego. Tylko momentami te książki Hamiltona były tym, czego szukałem (interesuje mnie sprawa spotkania z obcą cywilizacją i pomysły jak ona funkcjonuje, jak zapatruje się na ludzi, jakie rządzą nią motywacje itp.), a w przeważającej części czymś, co mnie kompletnie nie obchodziło - np. rozbudowany watek detektywistyczny i intrygi polityczne między dynastiami rządzącymi Wspólnotą (przyznam, że tak mało mnie to obchodziło, że w pewnym momencie się pogubiłem).

Pierwszym grzechem cyklu są mdłe postacie. Trudno było mi znaleźć bohatera, który wzbudziłby moją sympatię, czy jakieś większe zainteresowanie. Pseudo-cyniczne postaci były trudne do kupienia, zazwyczaj irytowały. Prym wiodła niejaka Mellanie, dziennikarka która robiła karierę przez łóżko - co zaprowadziło ją na szczyt. I nie chodzi mi tu o pomył na tą postać, ale fakt, że była nudna jak flaki z olejem, nieciekawa, co najwyżej irytująca, niby cyniczna, niby naiwna, czort wie jaka. Co gorsza w pewnym momencie stała się - ku mojemu zdumieniu - jedną z głównych bohaterek. Postaci było od cholery i trochę, ale na żadnej nie mogłem jakoś „zawiesić oka”, większość w ogóle wydawała mi się niepotrzebna. Najbardziej do gustu przypadł mi niejaki Ozzy, murzyn z afro, jeden z wynalazców tuneli czasoprzestrzennych (w świecie Hamiltona ludzie preferują przemieszczanie się na nowe światy nie statkami kosmicznymi, a wspomnianymi tunelami), który wpada na pomysł wyruszenia w drogę tzw. ścieżkami Silfenów (to takie kosmiczne elfy), żeby zbadać zagadkę znikającej gwiazdy. Gorzej, że w międzyczasie przyłącza się do niego wkurzający rudzielec Orion i irytuje już przez resztą książki (Ozzy pała do niego oczywiście sympatią).

Drugim grzechem były rozbudowane opisy różnych urządzeń, czy też pojazdów. Hamilton lubuje się w opisywaniu zdobyczy technologicznych Wspólnoty. Przy czym opisy są tak zawiłe, że tylko trudno skumać o co autorowi chodzi. Coś co powinno zostać zamknięte w dwóch zdaniach - Hamilton opisuje na całą stronę. Opowieść traci na dynamice. Zaczyna męczyć. Dlatego należy robić częste przerwy w czytaniu, żeby nie usnąć…

Trzecim grzechem są wspomniane już wątki detektywistyczne i intrygi. W pierwszym tomie (najlepszym) nie ma tego zbyt wiele, ale już w drugim (nieco gorszym) następuje rozbudowa tychże, a trzeci tom (zatytułowany „Śledztwo”) jest im praktycznie poświecony. Przyznaję, że przy tym trzecim tomie miałem ochotę opowieść Hamiltona rzucić w diabły, ale wtedy pomyślałem, że tyle już przeczytałem, że warto byłoby dokończyć, a poza tym chciałem jednak wiedzieć jak skończy się główny wątek - tj. ten stricte związany ze space-operą. Czwarty tom na kolana jednak nie rzucał. Byłem głównie zadowolony, że przebrnąłem.

O czym to jest? Cykl jest o świecie przyszłości nazywanym Wspólnotą, w którym ludzie skolonizowali setki planet. Medycyna tak się rozwinęła, że ludzie poddają się zabiegom, dzięki którym są wiecznie młodzi, żyją setki lat, są praktycznie nieśmiertelni. Pewnego dnia astronom Dudley Bose odkrywa, że obserwowana przez niego gwiazda nagle… znika. Rusza więc ekspedycja, która ma...