Przegadana. Autor niby bawi się z czytelnikiem, ale robi to irytująco wyniosłym stylem. Fabuła jest ok, jedna trzecia książki nudzi, potem zaczyna się coś dziać, to znaczy kolejni bohaterowie przeżywają przygody związane z możliwością podróży w czasie.

Język autora jest bardzo bogaty a opisy emocjonalne piękne, choć długie. Wkurzała mnie natomiast maniera pisarza polegająca na tym, że dawał rozwlekłe komentarze nie tylko do tego, co opisywał, ale również jak i po co opisywał lub nie opisywał i dlaczego, chociaż mógłby. Na przykład: autor przybliża nam jedną z postaci (zawsze opisując jej calutki życiorys) i dodaje jeszcze, że mógłby napisać więcej, ale byłyby to szczegóły nieistotne, i oczywiście podaje przykład takiego detalu, którego nie musi podawać, otóż wielkość i skręt jego przyrodzenia.

Innym razem autor rozwodzi się nad tym, jak to zamierza teraz napisać coś, co nie dotyczy bezpośrednio głównego bohatera. Strona za stroną toczy się opis jak i dlaczego wolno mu opisać, co robiła jakaś postać podczas gdy inna oglądała tańczącego liścia. I tłumaczy, że on widzi, co się dzieje u drugiego bohatera. I że możemy zapytać, jakie znaczenie ma to, co robi druga postać. I odpowiada, że może odpowiedzieć jedno. Ale może też odpowiedzieć co innego. Po czym oznajmia, że sprawy nie zawsze są takie, na jakie wyglądają. Następnie przeprasza nas, że nie podaje przykładów na poparcie tego stwierdzenia. Coś tam o pieskach sikających na azalie. Litości, autorze. Czytałam już książki o czasie, które kradły go dużo mniej.

Przegadana. Autor niby bawi się z czytelnikiem, ale robi to irytująco wyniosłym stylem. Fabuła jest ok, jedna trzecia książki nudzi, potem zaczyna się coś dziać, to znaczy kolejni bohaterowie przeżywają przygody związane z możliwością podróży w czasie.

Język autora jest bardzo bogaty a opisy emocjonalne piękne, choć długie. Wkurzała mnie natomiast maniera pisarza...