Bukowski... Cóż można powiedzieć. Mistrz.
Całą książkę poezji można przeczytać w jeden wieczór, ale po co? Każdym wierszem trzeba się delektować. Odetchnąć po każdym przynajmniej pięć minut, zastanowić się, rozważyć. Przekaz niekiedy jest ukryty, a czasem otwarty, ale zawsze może coś umknąć.
Nie jest to na pewno poezja, do której typowy Polak przywykł w szkole. Pomiędzy stronami aż ciężko od dymu z niedopalonych kikutów z cygar, czuć upał i zapach prostytutek wokół Bukowskiego.
Nie ma tu wyniosłych frazesów, ani szlachetnych metafor. Jedynie życie. Codzienne, ciężkie, pełne rozczarowań i przykrości życie samego autora. Nie trzeba długo czasu by zorientować się, że każdy wiersz to niewielki urywek z życia niemalże wiecznie pijanego Charles'a.
Wiadomo, są lepsze i gorsze utwory. Jedne z lepszych to:
- my buddy
- love poem to a stripper
- I'm not a misogynist
- the blade
- hard times
- the stride
- my first affair with that older woman

Najlepszy jednak, według mnie to: "it's funny, isn't it? #2."
Polecałbym znaleźć te utwory w Internecie i sprawdzić czy poezja Bukowskiego jest dla Was. Na pewno nie jest to książka dla ludzi pełnych iluzji, deluzji i poczucia wyższości nad innymi. Charles posypie nam i sobie głowy popiołem.
Ten tomik poezji dla dorosłych najlepiej podsumował sam autor krótkim wierszem pt.: "about the PEN conference."

"take a writer away from his typewriter
and all you have left
is
the sickness
which started him
typing
in the
beginning."

Bukowski... Cóż można powiedzieć. Mistrz.
Całą książkę poezji można przeczytać w jeden wieczór, ale po co? Każdym wierszem trzeba się delektować. Odetchnąć po każdym przynajmniej pięć minut, zastanowić się, rozważyć. Przekaz niekiedy jest ukryty, a czasem otwarty, ale zawsze może coś umknąć.
Nie jest to na pewno poezja, do której typowy Polak przywykł w szkole. Pomiędzy...