Męczyłam, męczyłam, ale w końcu udało mi się skończy. Matkobosko, jak mi się to koszmarnie czytało. I nie chodzi o treść, bo ta była jak najbardziej interesująca, zwłaszcza zważając na moją specjalizację na studiach. Ale jak to koszmarnie napisane zostało. Sam układ "wspomnienia - suche fakty - opinia" był męczący. Czasem nie maiłam siły czytać tego wstępu "och, ja jestem niewinna, oni mnie wrobili". Innym razem na "bił mnie, więc go zabiłam" tylko kiwałam z politowaniem głową. Nawet wytłumaczenia specjalistów na końcu nie przekonują mnie do współczucia i zrozumienia tych kobiet. Zostałam tylko utwierdzona w przekonaniu, że patologiczne rodziny nie powinny się rozmnażać. Co do ofiar przemocy domowej - to kwestia, której nigdy nie pojmę. Przy takiej ilości instytucji i możliwości ucieczki, zabicie swojego oprawcy jest najgłupszym, co można zrobić.

Ocena tak niska nie jest jednakże spowodowana moją niechęcią do osadzonych. Jak już wcześniej wspomniałam - zmęczył mnie układ tej książki. Styl pisania był koszmarny. Poza tym - ani trochę nie chciało mi się do niej wracać. Przeczytałam bardziej z musu, żeby dokończyć, niż z faktycznej przyjemności. Nie poruszyły mnie te historie, nie zmroziły krwi w żyłach, nie myślałam przy tym "jak tak można". Po prostu to kolejna pozycja na mojej liście, o której tak na dobrą sprawę zapomniałam już w trakcie czytania.

Męczyłam, męczyłam, ale w końcu udało mi się skończy. Matkobosko, jak mi się to koszmarnie czytało. I nie chodzi o treść, bo ta była jak najbardziej interesująca, zwłaszcza zważając na moją specjalizację na studiach. Ale jak to koszmarnie napisane zostało. Sam układ "wspomnienia - suche fakty - opinia" był męczący. Czasem nie maiłam siły czytać tego wstępu "och, ja...