Bez wątpienia "Polskie morderczynie” to pozycja interesująca. Jeśli ktokolwiek, np. przy okazji szumu medialnego wokół jakiegoś morderstwa dokonanego przez kobietę (jak wiadomo, wokół takich przypadków robi się więcej zamieszania i to one są częściej komentowane w TV, czy prasie), choć raz zastanawiał się jak cienka jest granica pomiędzy dobrem, a złem, pomiędzy jasną, a ciemną stroną ludzkiej osobowości, pomiędzy zwykłym człowiekiem, a bestią w ludzkiej skórze, powinien po nią sięgnąć. Aczkolwiek od razu trzeba uprzedzić, że niekoniecznie znajdzie tu odpowiedzi na swoje pytania. Bo niestety okazuje się, że pewne rzeczy nie poddają się logice, są niemożliwe do zrozumienia, bądź są po prostu niewytłumaczalne…. Często gęsto katalizatorem mordu jest alkohol, niekiedy narkotyki, w niektórych przypadkach dochodzi też do zamiany ról: wieloletnia ofiara przemocy domowej staje się katem, lecz niekiedy powód do dokonania makabrycznego mordu jest tak błahy, że nijak nie można tego pojąć…

Wielkim plusem książki jest to, że autorka każdy z rozdziałów podzieliła na dwie części: pierwsza to opowieść skazanej, druga to wypisy z akt sądowych i penitencjarnych. Dzięki temu możemy spojrzeć na historię bardziej obiektywnie, bo niestety, ale praktycznie w każdym jednym przypadku winne popełnienia morderstwa mocno się wybielają, konfabulują na całego, czy zwalają odpowiedzialność na kogoś innego. Piękny przykład działania mechanizmu wyparcia. Przy pierwszych rozdziałach nawet dałam się nabrać na piękne słówka, gorące zarzekania się i serie zaprzeczeń, potem znacznie sceptyczniej podchodziłam do kolejnych „spowiedzi”….

Książkę kończą trzy wywiady, z psychologiem policyjnym, seksuologiem i z dyrektorką jednego z polskich zakładów karnych. Ten ostatni właśnie uważam za najciekawszy- mamy w nim nie tylko krótkie podsumowanie codziennej pracy służby więziennej, realia życia więźniarek za kratą, ale też bardzo istotne spostrzeżenie: „(…) odporność psychiczna nie powstaje wskutek złych doświadczeń, tylko wskutek miłości. Im więcej miłości, tym człowiek jest mocniejszy. A kobiety, o których mówimy, były pod tym względem zaniedbywane. Choć pochodzą niby z dobrych domów, nie miały wystarczająco dużo okazywanej miłości.”

Pisarka swoich bohaterek nie gani, nie usprawiedliwia, nie chwali, nie osądza. Po prostu relacjonuje. Ocenę zostawia czytelnikowi.

Bez wątpienia "Polskie morderczynie” to pozycja interesująca. Jeśli ktokolwiek, np. przy okazji szumu medialnego wokół jakiegoś morderstwa dokonanego przez kobietę (jak wiadomo, wokół takich przypadków robi się więcej zamieszania i to one są częściej komentowane w TV, czy prasie), choć raz zastanawiał się jak cienka jest granica pomiędzy dobrem, a złem, pomiędzy jasną, a...