Niczego nie tracisz - to ostatni rozdział, i za razem ostatni, bo 52 tydzień zmian. Przypadł mi do gustu, pewnie dlatego, że najbardziej się z nim utożsamiam. Do tej pory nie odczuwałam potrzeby medytowania nad własnym życiem. A tu, proszę - Leo Babauta – uświadamia mi, że żyję w strachu; żyję w potrzebie ciągłego kontrolowania świata. Nawet nazywa się to ładnie i fachowo FOMO (z angielskiego: Fear of Missing Out).

I tak, autor zachęcił mnie do zmian.

We wstępie Babauta tłumaczy, że jego książka nie jest typowym poradnikiem – nie należy go przeczytać od deski do deski i zakodować w umyśle. Ma raczej być zawsze pod ręką, i towarzyszyć nam przez cały rok. Specjalnie dla nas autor zostawił miejsce, po każdym rozdziale, na własne notatki.

Po pierwsze: Leo Babauta proponuje, by każdą zmianę wcielać w życie przez tydzień, aby weszła w nawyk. Mobilizuje do co dziennego sprzątania, spacerowania, oszczędzania i itp. Wszystko to małymi kroczkami, ku lepszej całości.

Po drugie: Poradnik ma na celu poprawić naszą jakoś życia i pomóc się zrelaksować.

Po trzecie: Nie każda z wymienionych zmian będzie nas dotyczyć, ale ważne żeby wybrać te, które chcemy opanować i zacząć powoli wdrażać we własne życie. Najistotniejsze są chęci oraz wytrwałość.

52 zmiany to absorbujący poradnik, który pomoże wielu osobom w adoptowaniu nowych, dobrych nawyków. Jego wydanie idealnie w komponowało się z noworocznymi postanowieniami. Każdy początek nowego roku jest czasem rozważania nad starym, minionym już rokiem oraz czasem budowania nowych decyzji. W ich podjęciu na pewno pomoże Leo Babauta.

Odsyłam chętnych do bloga, którego prowadzi Babauta Zen Habits Jest on również autorem strony mnmlist.com, pomagającej dążyć do uproszczenia swojego życia.

Niczego nie tracisz - to ostatni rozdział, i za razem ostatni, bo 52 tydzień zmian. Przypadł mi do gustu, pewnie dlatego, że najbardziej się z nim utożsamiam. Do tej pory nie odczuwałam potrzeby medytowania nad własnym życiem. A tu, proszę - Leo Babauta – uświadamia mi, że żyję w strachu; żyję w potrzebie ciągłego kontrolowania świata. Nawet nazywa się to ładnie i fachowo...