Dawno, dawno temu... a może nie tak dawno, może z dwa lata temu? Nieważne. Moje pierwsze podejście do tej powieści, wypożyczonej z wielkimi nadziejami, okazało się wielkim... fiaskiem. Po kilkunastu stronach odłożyłam ją na półkę, stwierdzając z niechęcią, że te wszystkie pozytywne opinie były przesadzone i że na pewno nie przebrnę przez pozostałe pięćset stron.
Wciąż nie wiem, co wtedy było ze mną nie tak.

Są książki-klucze, które zdają się napisane wprost dla nas. Książki, które wpasowują się w serce i otwierają je, wypełniają treścią.
Książki, które zmieniają życie.

Może musiałam przeczytać trochę więcej - dobrych książek, złych książek, przeciętnych, ciekawych, nudnych, słabych, pięknych, różnych - napisać trochę własnych opowiadań i wierszy, poznać moc słów - by docenić "Cień wiatru". Może do niego dorosłam. Może on czekał, aż kupię własny egzemplarz, by roztoczyć przede mną swój czar.
Może po prostu tak miało być.

To nie jest książka. To jest dzieło sztuki, które się smakuje, poznaje, odkrywa - i delektuje nim do ostatniej strony.
Nie czuję się godna pisać recenzji, bo kim niby jestem, by oceniać taki ideał?
Polecam całym sercem i pod każdym cudzym zachwytem podpisuję się rękami i nogami.

I kocham Fermina.

Dawno, dawno temu... a może nie tak dawno, może z dwa lata temu? Nieważne. Moje pierwsze podejście do tej powieści, wypożyczonej z wielkimi nadziejami, okazało się wielkim... fiaskiem. Po kilkunastu stronach odłożyłam ją na półkę, stwierdzając z niechęcią, że te wszystkie pozytywne opinie były przesadzone i że na pewno nie przebrnę przez pozostałe pięćset stron.
Wciąż nie...