Przyznam szczerze, że, przywiązana do swoich ulubionych autorów, rzadko sięgam po książki niesprawdzone, nieczytane nawet przez osoby, na których guście mogę polegać. Zapewne nigdy nie zagłębiłabym się w świat nazistowskich intryg, gdybym nie dostała "Sierot zła" od koleżanki. Jednak stało się, a, zamykając skończoną książkę o wpół do czwartej nad ranem, stwierdziłam, że był to trafiony prezent.

Można by rzecz - paradoksalnie, bo ani nie jestem fanką thrillerów, ani nie przepadam za historią (prawdę mówiąc, mam na nią dość mocną alergię). Nie mnie więc sądzić o historycznej wartości tej lektury. Gdzie się kończy prawda, a zaczyna fikcja musiałam niekiedy wyczuwać. Niezbyt dobra znajomość okresu drugiej wojny nie przeszkodziła mi, przeciwnie, wyniosłam z lektury kilka ciekawych faktów - pierwszy plus.

Drugi plus? Ciekawie skonstruowana intryga, dla nie-eksperta historycznego całkiem prawdopodobna, która niemożebnie wciąga. Autor świetnie żongluje wątkami, urywa akcje w najciekawszych momentach, by przenieść się gdzieś indziej, cały czas trzymając czytelnika w napięcia i wywołując u niego jęki pod hasłem "jak mogłeś teraz przerwać?!". Na żadnej z ponad sześciuset stron nie będziemy się nudzić, raczej gorączkowo przewracać kartki, zastanawiając się "co dalej?".

2005 rok i dziennikarka Anaïs Chouday i jej nietypowe zlecenie, napisania książki na temat nazistowskiego hodowania nadczłowieka (Lebensborn) wraz z historycznym pasjonatem epoki Hitlera - Vidkunem Vennerem. 1987 - policjant Gilles Chauvier na tropie rytualnego morderstwa i jego konfrontacja z duchami swojej młodości. Dwa główne wątki książki, spojone, paradoksalnie przez najstarszy z 1938 i małą Leni Rahn. To bardzo w skrócie, nie da się opisać złożoności intrygi budowanej przez autora nie psując czytelnikowi przyjemności z dopasowywania kolejnych puzzli układanki. Trzeba przeczytać!

Przyznam szczerze, że, przywiązana do swoich ulubionych autorów, rzadko sięgam po książki niesprawdzone, nieczytane nawet przez osoby, na których guście mogę polegać. Zapewne nigdy nie zagłębiłabym się w świat nazistowskich intryg, gdybym nie dostała "Sierot zła" od koleżanki. Jednak stało się, a, zamykając skończoną książkę o wpół do czwartej nad ranem, stwierdziłam, że...