„Zawołajcie położną!”- gdy tylko panna Jennifer słyszy to wezwanie, bez względu na porę dnia i nocy czy pogodę bierze swoją podręczną medyczną torbę, wkłada charakterystyczny uniform, wsiada na rower i gna ulicami Londynu (w przypadku paraliżującej mgły nawet pod eskortą policji), by dotrzeć do rodzącej. Bo tam potrzebne są jej umiejętności i spokój. Bo tam czeka nowe życie.

Pełen zaskakujących zwrotów akcji, nieprzewidywalnych rozwiązań i przekonujących, autentycznych bohaterów, reporterski, dynamiczny zapis pracy położnej w Londynie w latach pięćdziesiątych XX wieku.

Jenny Lee przybywa do klasztoru w którym przebywają osoby świeckie wraz z zakonnicami by kształcić się i pracować jako położna. Dom Nonnata znajdujący się w sercu londyńskiej dzielnicy portowej Docklands, swym wyglądem nie sprawia dobrego wrażenia, zbudowany jest z dziś już brudnej cegły, posiada wiktoriańskie łuki i wieżyczki, żelazne balustrady. Nazwa pochodzi od Świętego Rajmunda Nonnata patrona położnych, położników, kobiet w ciąży, porodów i noworodków. Rajmund Nonnat przyszedł na świat w 1204 roku w Katalonii, a poród odbył się za pomocą cesarskiego cięcia. Jego matka zmarła podczas porodu, co chyba nikogo nie dziwi, wiedząc jak wyglądały tamtych latach operacje. Rajmund wstąpił do zakonu, zmarł w 1240 roku.
Na zawołanie „Zawołajcie położną” Jenny ubiera się w granatowy płaszcz z gabardyny zakłada czepek mechanicznie mocuję torbę z całym instrumentarium, siada na rower i jedzie pustą ulicą do kobiety potrzebującej jej właśnie w tym momencie.

Książka to prawdziwa historia z londyńskiego East Endu lat pięćdziesiątych XX wieku. W tamtych latach jak zapewne sami się domyślacie powszechna służba zdrowia nie była tak spopularyzowana jak dziś. Jak i również nie cieszyła się dobrą opinią ludzi, wśród ludzi panował strach przed szpitalem, gdyż większość angielskich szpitali mieściła się wówczas w zaadaptowanych na ten cel przytułkach. W oczach ludzi, którzy żyli w nieustannym strachu, że kiedyś trafią do jednego z nich, szpitalne budynki otaczała aura przerażenia i śmierci. Dlatego też wiele kobiet wolała porody domowe. Położna na wizycie przedporodowej oceniała stan zdrowia kobiety, jak i stan mieszkania pod kątem domowego porodu. Jeżeli uznała, że warunki są nie do przyjęcia, mogła odmówić porodu domowego i wówczas matka musiała się udać do szpitala. A chcąc urodzić w szpitalu, przyszła matka musiała z wyprzedzeniem zarezerwować sobie miejsce za pośrednictwem lekarza. W przypadku porodu domowego położna decydowała czy dom spełnia warunki do takowego.

Zapewne każdy z nas pamięta wspomnienia naszych babć, które opowiadały, że rodziły w domach. Zapewne jest wśród waszych bliskich ktoś kto w tamtych latach urodził się w domu. Bo wtedy w czasach małej dostępności szpitali takie porody były czymś normalnym w świecie. Teraz też pomału wraca się do tych starszych tradycji. Ale teraz takie porody domowe mają więcej przeciwników niż zwolenników.

Na przestrzeni ostatnich pięćdziesięciu lat wiele zmieniło się nie do poznania. Początkowo antykoncepcja, jeśli w ogóle stosowana, była zawodna. Gdyż większość mężczyzn kategorycznie odmawiało używania prezerwatyw. Uważano, że zapobieganie ciąży to problem wyłącznie kobiet. Bez końca więc dyskutowały one na temat bezpiecznych okresów, naparu z kory wiązu, dżinu z imbirem, gorących pryszniców i wielu innych środków, ale tylko nieliczne chodziły do poradni planowania rodziny. Co często wiązało się z posiadaniem licznych rodzin. Gdyż antykoncepcja ta często była nieskuteczna. Dopiero na początku lat sześćdziesiątych po wprowadzeniu pigułki antykoncepcyjnej narodziła się nowoczesna kobieta. Nie musiała już tkwić w cyklu niekończącego się macierzyństwa; od tej pory miała być sobą. Wraz z pigułką przyszła rewolucja seksualna. Po raz pierwszy w historii kobiety mogły cieszyć się seksem tak samo jak mężczyźni.

Książkę tą należy potraktować jako wspomnienia autorki. Bo Jennifer Worth przez ponad dwadzieścia lat pracowała jako położna. W młodości trafiła na praktykę do Domu Nonnata, znajdującego się w ubogiej dzielnicy portowej ośrodka sióstr anglikańskich, które otaczały opieką medyczną mieszkańców biednego londyńskiego East Endu.
To miejsce- spotkanie z podopiecznymi, ich dziećmi oraz zakonnicami- ukształtowało Worth jako położną. A spisane przez nią po latach wspomnienia z praktyki położniczej w robotniczych dzielnicach Londynu „Zawołajcie położną” znalazły się na szczytach list bestsellerów i u progu XXI wieku rozpoczęły społeczną dyskusję na temat świadomego macierzyństwa i nowoczesnych metod porodu.

„Zawołajcie położną!”- gdy tylko panna Jennifer słyszy to wezwanie, bez względu na porę dnia i nocy czy pogodę bierze swoją podręczną medyczną torbę, wkłada charakterystyczny uniform, wsiada na rower i gna ulicami Londynu (w przypadku paraliżującej mgły nawet pod eskortą policji), by dotrzeć do rodzącej. Bo tam potrzebne są jej umiejętności i spokój. Bo tam czeka nowe...