Bohaterowie twórczości Kinga na własnej skórze mogą się przekonać co to znaczy wyjątkowo trudne położenie a sam autor dla swoich postaci potrafi być bezwzględny i bezlitosny. Potrafi dzięki temu zbudować naprawdę emocjonujące historie, które nieodmiennie i do samego końca trzymają w napięciu. Nie inaczej było z „Dziewczyną, która kochała Toma Gordona”.

King nierzadko wprowadza elementy metafizyczne, które tworzą napięcie grozy. Tym razem jednak grozę wywołuje coś – tylko z pozoru – mało metafizycznego, jest to bowiem potęga strachu i wyobraźni dziewięcioletniej dziewczynki o imieniu Trisha, która wybiera się na najzwyklejszą pod słońcem wycieczkę z rodziną. Wycieczka przeradza się w koszmar gdy Trisha kompletnie gubi się w lesie i od tego momentu jest zdana tylko na siebie. Jako, że dzieci inaczej odbierają pewne rzeczy, potrafią swoje lęki wyolbrzymić wręcz do granic możliwości i coś podobnego przytrafia się Trishy. I chociaż stara się robić dobrą minę do złej gry i dziarsko maszerować przez las w poszukiwaniu ratunku razem z nią wędrują wymysły jej dziecięcej wyobraźni. Ale czy aby na pewno tylko wymysły? King potrafi być przecież nieobliczalny.

Dziewczynce nie sposób nie kibicować – młoda, przerażona, głodna, chora i stęskniona za rodziną, sama w ogromnym lesie, z każdym krokiem i minutą gubi się co raz bardziej. Ale z drugiej strony z niespotykanym jak na swój wiek uporem, wytrwałością i konsekwencją nie poddaje się i walczy nie gorzej niż niejeden dorosły. Pomyśleć można, że dziecko miejskiej cywilizacji nie ma szans w starciu z pierwotną naturą, Trisha jednak zdaje się być twardą zawodniczką. Nie chcę zdradzać na ile twardą i jak się kończy jej przygoda, ale kończy się jak na Kinga przystało bardzo zaskakująco.

Wątek z tytułowym Tomem Gordonem jest co najmniej zaskakujący ale ciekawy. Równie ciekawe są dialogi jakie Trisha prowadzi ze sobą, z głosem w jej wyobraźni, chwilami dość złowieszczym i ironicznym. Ale przede wszystkim najciekawiej w całej historii wyszło autorowi studium dziecięcego strachu.

Może książka nie trafiła do kanonu moich ulubionych książek Kinga, ale podobała mi się bardzo i gorąco polecam.

Bohaterowie twórczości Kinga na własnej skórze mogą się przekonać co to znaczy wyjątkowo trudne położenie a sam autor dla swoich postaci potrafi być bezwzględny i bezlitosny. Potrafi dzięki temu zbudować naprawdę emocjonujące historie, które nieodmiennie i do samego końca trzymają w napięciu. Nie inaczej było z „Dziewczyną, która kochała Toma Gordona”.

King nierzadko...