Mamy 7 letnią suczkę, ukochaną, oddaną i zawsze zadowoloną istotę, która leni się jedynie dwa razy do roku - od stycznia do czerwca i od czerwca do grudnia...
Kiedy oczekiwaliśmy z mężem narodzin naszej córeczki, a sytuacja wymagała ode mnie niemal całodobowego odpoczynku - czytaj leżenia plackiem - zewsząd słyszeliśmy pytania: co teraz? Co z Muzą? Oddamy? Sprzedamy?Jak pogodzimy obowiązki? Dom - dziecko - praca - pies? Po co się dodatkowo obciążać? Jeśli ona poczuje, że my już jej nie kochamy i co wtedy?
Co???
Na moją odpowiedż, że przecież miłość się mnoży, nie dzieli, nie do końca wiedzieli jak zareagować.
A to jest takie proste.
Bynajmniej dla Muzy, która miesiące, kiedy życie mojej córeczki było zagrożone, przeleżała przytulona ogrzewając stale powiększający się brzuch.
Dlatego (i nie tylko), doskonale rozumiem autora, jego wdzięczność, miłość do Komety, której naprawdę zawdzięcza życie, zdrowie i szczęście. I chęć do walki o powrót do zdrowia.
Wybaczcie moje rozwleczenie w temacie, ale pomyślałam, że przecież ta książka jest hołdem autora złożonym jego ukochanej charcicy, która przeszła ogromną metamorfozę od psa gończego, do cudownego psa towarzyszącego osobie niepełnosprawnej. Więc niech ta opinia będzie tym samym dla mojej Muzy.
Całkowicie też, zgadzam się z autorem, na temat tego, czego powinniśmy się uczyć od naszych przyjaciół: miłości, lojalności i wiecznego oczekiwania świtu następnego dnia.

Mamy 7 letnią suczkę, ukochaną, oddaną i zawsze zadowoloną istotę, która leni się jedynie dwa razy do roku - od stycznia do czerwca i od czerwca do grudnia...
Kiedy oczekiwaliśmy z mężem narodzin naszej córeczki, a sytuacja wymagała ode mnie niemal całodobowego odpoczynku - czytaj leżenia plackiem - zewsząd słyszeliśmy pytania: co teraz? Co z Muzą? Oddamy? Sprzedamy?Jak...