Nie mam szczęścia do polskich kryminałów, albo one nie mają szczęścia do mnie. Przyznam, że nasi autorzy kryminałów jakoś nie potrafią do mnie trafić i przemówić. Zawiodłem się na Krajewskim i to niejednokrotnie, Uwikłanie Miłoszewskiego również nie okazało się wybitnym kryminałem, o innych autorach nie wspominając. Chyba czas jeszcze dać szansę Bondzie i jej książkom, jednak wracając to Motylka. Katarzyna Puzyńska napisała dobrą, może zdaniem wielu bardzo dobrą książkę. Nie mam wątpliwości, że zyskała wiernych fanów, lecz mnie nie kupiła. Polska prowincja i polska policja prowincjonalna. Okey, biorę w ciemno, może będzie odtrutką na polskie seriale. Fabuła okazała się być największą wadą Motylka.Ginie zakonnica i zaczyna się śledztwo. Nasz gliniarz Daniel Podgórski musi zakochać się już w pierwszym tomie w Weronice z Warszawy. Motyw ograny do bólu. Fabuła do połowy książki bardziej skupia się na wątkach obyczajowych niż śledztwie, które jest nudne, pozbawione emocji i jakoś nie wzbudza uwagi czytelnika. Podobnie sytuacja w domu pewnych bogaczy, będących w centrum fabuły. Akcja tylko z pozoru przyspiesza, gdy na scenę wchodzi Klementyna Kopp, niby gwiazda tej serii i postać o wielkiej charyzmie. Wolne żarty. Wyjątkowo irytująca postać. Strasznie wkurzało mnie to ciągłe okey i spoko. Motylek okazał się w moim przekonaniu książką przeciętną. Świetny klimat nie wystarczy, gdy bohaterowie nie wzbudzają emocji, śledztwo i zagadka kryminalne nie jest odkrywcza i nawet nie sprawia takiego wrażenia, brakuje mięcha i choćby odrobiny zaskoczenia. Prócz tego książka stosuje wszystkie znane schematy z powieści kryminalnej i słusznie jest uważana za przeniesienie prozy Camilli Lackberg na polskie realia, bo zbieżności jest całkiem dużo. Na koniec dodam, że liczyłem na wreszcie dobrą serię kryminałów w polskim wydaniu. Zawiodłem się. Wiem, że Motylek jest debiutem autorki i mogę zrozumieć, że za każdym razem musi rzucać tekstami w stylu starszy aspirant Daniel Podgórski czy osiłek Zientar, lecz w końcu zaczyna to drażnić. Uważam również, że książka jest o wiele za długa i to czuć w czasie lektury, zwłaszcza w wątkach typowo obyczajowych. Mimo wielkiej objętości nie poczułem więzi z bohaterami i ich wioską. Najpewniej daruję sobie lekturę dalszych części.

Nie mam szczęścia do polskich kryminałów, albo one nie mają szczęścia do mnie. Przyznam, że nasi autorzy kryminałów jakoś nie potrafią do mnie trafić i przemówić. Zawiodłem się na Krajewskim i to niejednokrotnie, Uwikłanie Miłoszewskiego również nie okazało się wybitnym kryminałem, o innych autorach nie wspominając. Chyba czas jeszcze dać szansę Bondzie i jej książkom,...