Byłem motylem, ale utyłem... (powiedzenie ludowe :D) ... czy schudłem... ;)
Po przeczytaniu zastanawiam się nad fenomenem książek Puzyńskiej. Z impetem wskoczyły na listę bestsellerów. Pozostaje pytanie, czy był to efekt kampanii marketingowej, czy chodzi o wartość literacką cyklu.
Dla mnie pewną miarą są oceny i opinie na LC. Motylek dorobił sie sporej gromadki i jednych i drugich, zróżnicowanych. Spróbuję i ja dodać własne dwa grosze.
Ogólnie podzieliłbym Motylka na dwie części. Pierwsza, 2/3 książki, przypominała mi coś, co porównałbym do seriali z rodzaju.... Mmmmm... Żeby nie było lokowania produktu... telenowel. Perypetie rodzin, burzliwe historie, romanse, niewyprane skarpety, nadmierny tłuszczyk, przypalone obiady. Takie swojskie klimaty, nie wnoszące zbyt wiele, czyli lekkie i niezobowiązujące. Druga część - końcówka - wyraźnie przyspiesza i zaczyna być kryminałem. Dynamiczna akcja, trop goni trop, zdarzenia nie nadążają sie dziać. Nie mogłem przerwać, bo wiedziałem, że zaraz coś się znów wydarzy.
Dochodzenie może nie było najwyższych lotów, książka nie jest arcydziełem literackim i raczej nie wejdzie do kanonu literatury. Natomiast ogólnie całkiem w porządku czytadełko. Lekko przesłodzone wstawkami rodem z melodramatycznych seriali. O, wiem! Niewolnica Isaura zmiatała w swoim czasie ludność z ulic i zmuszała do powrotu przed błękitne ekrany. Tym samym, moim zdaniem, przyciągnęła sporą rzeszę czytelników Puzyńska. A na deser zaserwowała fajerwerk akcji.
Nie będę jej fanem, natomiast też nie będę sie bronił przed kolejnymi częściami.

Byłem motylem, ale utyłem... (powiedzenie ludowe :D) ... czy schudłem... ;)
Po przeczytaniu zastanawiam się nad fenomenem książek Puzyńskiej. Z impetem wskoczyły na listę bestsellerów. Pozostaje pytanie, czy był to efekt kampanii marketingowej, czy chodzi o wartość literacką cyklu.
Dla mnie pewną miarą są oceny i opinie na LC. Motylek dorobił sie sporej gromadki i jednych i...