Nie widziałam filmu, ale mniej więcej wiedziałam, co jest tematem książki Martina Sixsmitha. Mimo to zaskoczyła mnie ta opowieść. Myślę, że ma to związek z polskim tytułem. „Tajemnica Filomeny” sugeruje zupełnie inne niż faktyczne rozłożenie ciężaru tej historii i oryginalny tytuł jest bardziej adekwatny: „The lost child of Philomena Lee”. Bo w „Tajemnicy…” to stracone, zgubione i zagubione dziecko Filomeny jest początkiem, treścią i celem opowieści.

Haniebny proceder handlu dziećmi, który w latach pięćdziesiątych XX wieku uprawiały irlandzkie zakonnice przy błogosławieństwie i wsparciu ichniego arcybiskupa, budzi niedowierzanie, niesmak i oburzenie. Instytucja, która powinna być wsparciem dla najsłabszych, stała się narzędziem opresji i przynoszącym niezłe dochody przedsiębiorstwem. Kobiety, obarczane winą za urodzenie nieślubnego dziecka, były darmową siłą roboczą w klasztorach, ale to ich dzieci „oddawane” do zagranicznych adopcji, były prawdziwą kopalnią złota. Urodzić, odkarmić, zrzec się wszelkich praw do dziecka, zapomnieć – pozwoliłaś, by ci zdjęto majtki, grzesznico, cierp. Nie możesz zatrzymać dziecka, dziecko nie ma prawa poznać prawdy o biologicznej matce. Przecież jeśli nowi rodzice są w stanie złożyć „dobrowolną” ofiarę na rzecz klasztoru, dzieciom na pewno będzie u nich dobrze. Fragmenty opisujące przeżycia Filomeny w Roscrea i „procedurę” adopcyjną jej syna Anthony’ego i małej Mary, sprawiały, że szczęka zaciskała mi się z wściekłości. Przy czym równie dużą agresję co zakonnice budzili we mnie adopcyjni rodzice…Ich „nieświadomość” jest wybrana z premedytacją, a dzieci traktowane jak maskotki, które nie będą sprawiać żadnych problemów, a jak będą, to zawsze można je odesłać.

Moment wyjazdu Anthony’ego z Mary do USA to chwila, w której Filomena schodzi ze sceny. Ponownie pojawi się dopiero w ostatnim akcie tego dramatu. Sixsmith przeprowadził rzetelne dziennikarskie śledztwo, a z zebranych materiałów mozolnie odtworzył amerykańskie losy syna Filomeny, który w nowej rodzinie otrzymał nowe imię – Michael. Dzieciństwo, czasy szkolne, studia, dorosłe życie – trudno być idealnym amerykańskim wytworem z cierniem porzucenia i poczuciem niedopasowania w duszy. Jednocześnie autor przybliża czytelnikom kulisy wydarzeń polityczno-społecznych drugiej połowy XX wieku w USA.

„Tajemnica Filomeny” to poruszająca historia, która wywołuje wiele przemyśleń. Od zawsze zadziwiało mnie to, jak często grzech pychy jest udziałem osób, które wybierają „służbę” Bogu i nie mogę zrozumieć, dlaczego na ogół tego typu postacie bardziej rzucają się w oczy, niż ci, którzy istotnie służą z pokorą i miłosierdziem. Zastanawiam się też nad drugą stroną medalu: czy gdyby Anthony mógł zostać z matką – czy istotnie byłoby mu lepiej?
Nie do końca mogłam uchwycić sens spisania tej historii. Jest to na pewno swojego rodzaju świadectwo czasów i zdarzeń…przestroga przed pochopnym osądzaniem i działaniem…Aż w końcu postać Filomeny przykuła moją uwagę – co można ofiarować matce straconego dziecka? Jego portret z czasów, gdy tylko w myślach mogła przy nim być…Pod tym względem Sixsmith okazał się doskonałym portrecistą…A jednak wolałabym, żeby ta historia była wymysłem autora.

Nie widziałam filmu, ale mniej więcej wiedziałam, co jest tematem książki Martina Sixsmitha. Mimo to zaskoczyła mnie ta opowieść. Myślę, że ma to związek z polskim tytułem. „Tajemnica Filomeny” sugeruje zupełnie inne niż faktyczne rozłożenie ciężaru tej historii i oryginalny tytuł jest bardziej adekwatny: „The lost child of Philomena Lee”. Bo w „Tajemnicy…” to stracone,...