Bez wątpienia wracam z szekspirowskiego lasu zaczarowany. Co prawda, nie dosięgnęła mnie przypadkowa strzała wypuszczona z łuku Kupidyna, ale i tak czuję się zakochany w scenerii przesyconej srebrną księżycową poświatą. Bo w orszaku namiętności, prowadzonym przez samego Williama Szekspira, bardzo trudno jest ominąć uczucie miłości, trapiące lub sycące wszystkich bohaterów jego komedii. W tym interesującym pochodzie nie spotkałem nikogo, kto by szczerze nienawidził i pragnął zguby innej osoby. Wszystko co przykre, wydarzyło się omyłkowo podczas jednej wspaniałej nocy. Warto było zanurzyć się w wonne ustronia i podejrzeć cuda, jakie wyprawiały się na moich oczach w ostępach zaklętego lasu. Ta niezwykła historia jest zasługą szalonych i bardzo gorących serc bohaterów "Snu nocy letniej". Bez ich udziału to dzieło by nie powstało.

"Bo miłość widzi duszą, nie oczyma". Prawda to piękna, a na dodatek uczucie to potrafi podlegać nieprzewidzianym metamorfozom. Świadczą o tym dzieje kilku par zakochanych, którym niestraszne były wzloty i upadki w ich próbach osiągnięcia stanu błogości. To dzieci wyobraźni i marzeń poety sławnego na cały świat. Twórcy, którego widoki mitycznych krain przez setki lat budzą emocje czytelników. Słodycz i mądrość jego komedii są nie do zastąpienia w czasach tak nam do bólu współczesnych. Dlatego dobrze jest czasami udać się tam, gdzie senne marzenia biorą przewagę nad rozumem.

Kim są aktorzy "Snu nocy letniej"? Czy tylko leśnymi duchami, szukającymi rozrywki w kontaktach ze zwykłymi śmiertelnikami? Czy jedynie ludźmi pragnącymi tego, aby fantastyczny świat dopomógł im w zaspokojeniu ziemskich pragnień? Obie odpowiedzi zapewne będą poprawne, ponieważ obydwa światy zataczające kręgi w komedii Szekspira, wzajemnie się przenikają. Dążą do współistnienia a harce wyprawiane na antycznej scenie przez ich bohaterów, przynoszą nam jako widzom, wiele zabawy i pożytku. Jeśli chcecie dotknąć marzeń zawiniętych w senną scenerię, to koniecznie musicie zajrzeć do lasu pełnego księżycowego światła. Jeśli chcecie poczuć bicie wielu zakochanych serc, to nie zwlekajcie z zamiarem przeczytania "Snu nocy letniej".

Po cudach jednej nocy, moje serce zostało na zawsze z bohaterami angielskiego dramaturga. Być może zabrzmiało to bardzo patetycznie, ale nic na to nie poradzę, że zauroczyłem się wydarzeniami, które mogłyby z powodzeniem mi się przyśnić. Niepowtarzalna literacka noc wprawiła mnie w tak przyjemny nastrój, że będę ją sobie z lubością przypominać. Tymczasem nie pozostaje mi nic innego, jak dopełnić rozkoszy i posłuchać jednego z moich ulubionych utworów Felixa Mendelssohna, noszącego taki sam tytuł jak słynna komedia Williama Szekspira. Oby ta niezwykłość trwała jak najdłużej.

Bez wątpienia wracam z szekspirowskiego lasu zaczarowany. Co prawda, nie dosięgnęła mnie przypadkowa strzała wypuszczona z łuku Kupidyna, ale i tak czuję się zakochany w scenerii przesyconej srebrną księżycową poświatą. Bo w orszaku namiętności, prowadzonym przez samego Williama Szekspira, bardzo trudno jest ominąć uczucie miłości, trapiące lub sycące wszystkich bohaterów...