Książka została mi polecona przez znajomą. Kiedy zobaczyłam, że należy do kategorii "literatura dziecięca" spodziewałam się lekkiej książeczki przygodowej z potworkami w tle, coś w stylu wczesnych przygód Harry'ego Pottera - niby jest walka z trollem czy bazyliszkiem, ale raczej nikogo, poza ewentualnie najmłodszymi, to nie przeraża. Już pierwszy rozdział wyprowadził mnie z błędu - "Badacz potworów" to pełnokrwisty horror, który momentami potrafi być straszniejszy niż niejeden horror dla dorosłych!

Autor niczego czytelnikom nie oszczędza - są gnijące trupy, krew, sekcje zwłok, rozpiejące rany toczone przez robaki czy nawet koszmarne "narodziny" post mortem. Yancey wprawdzie ucieka się do sprawdzonych chwytów, żeby zbudować napięcie, ale robi to bardzo umiejętnie, uderza w najprostsze, głęboko skrywane lęki tak, że nawet ja, dorosła, miewałam często gęsto ciarki.

Bardzo podobało mi się przedstawienie potworów - nie jako mitycznych stworów dysponujących na wpół magicznymi umiejętnościami nie wiadomo skąd, ale jako istot z krwi i kości, bardziej jak nieznanego gatunku hominidów. Przez to cała historia mocno się urealnia.

Udany jest też portret psychologiczny doktora i jego nierównej walki z chorobą afektywną (chociaż ta nazwa oczywiście ani razu nie pada - w końcu akcja toczy się w II poł. XIXw.). Rewelacyjny był pomysł wplecenia Johna Kearnsa, również celnie i ciekawie opisanego.

Natomiast sama postać głównego bohatera, Willa Henry'ego wypada na tle tych dwóch blado, nieciekawie i chyba właściwie pełni tylko rolę klamry spinającej wszystkie wątki, chociaż dookoła niego toczy się cała akcja i siłą rzeczy - jako narrator - jest zawsze we właściwych miejscach o właściwym czasie. To subiektywnie jest zasadniczy minus książki.

Słownictwo dla mnie akurat problemu nie stanowiło, ale słownictwo, jakim jest pisana książka, może być ciężkie dla np. 12-latka. Wyrazy typu "progenitura" nie są obecnie w powszechnym użytku, a terminu "alienista" może nie zrozumieć nawet sporo dorosłych, nieobeznanych z historią psychiatrii. Z drugiej strony pomaga to wprowadzić w klimat historii.

Generalnie polecam i sama sięgnę po kolejne tomy.

Książka została mi polecona przez znajomą. Kiedy zobaczyłam, że należy do kategorii "literatura dziecięca" spodziewałam się lekkiej książeczki przygodowej z potworkami w tle, coś w stylu wczesnych przygód Harry'ego Pottera - niby jest walka z trollem czy bazyliszkiem, ale raczej nikogo, poza ewentualnie najmłodszymi, to nie przeraża. Już pierwszy rozdział wyprowadził mnie z...