Wciąż pamiętam mój zachwyt i oczarowanie, kiedy w wieku 12 lat po raz pierwszy oglądałam ekranizację "Nie kończącej się historii" - byłam wręcz wstrząśnięta, oczadziała, a jednocześnie pełna smutku... Cała ta opowieść wydała mi się tak melancholijna, pełna czaru, magii, ale też grozy i strachu, że długo nie mogłam się po niej otrząsnąć...

Z książką zetknęłam się niestety dopiero teraz. Żałuję tego, bo może jako dziecko odebrałabym ją inaczej i pokochałabym ją całym sercem. Teraz natomiast sama nie wiem, co o niej myśleć...

Wciąż kocham baśnie, magię, czar tkwiący we wszelkich niezwykłych, tęsknych opowieściach. Natomiast w tej książce ilość rzeczy, która mnie drażniła, dorównywała niestety tym, które mi się podobały.

Właściwie całość można podzielić na dwie części, bardzo różniące się od siebie. Pierwsza, opowiadająca o wędrówce Atreju, jest wspaniała, pełna emocji, niepokoju. Kiedy zaś do magicznej rzeczywistości przedostaje się Bastian - fabuła zapętla się do tego stopnia, że momentami staje się irytująca i wręcz bezsensowna. Nawet magia musi mieć swoją własną logikę, a tu mi jej zabrakło. Miałam wrażenie, że autor sam się pogubił, namnażając ilość tych wszystkich niezwykłości, przez co ta historia zamiast czarować, zaczęła nużyć i denerwować. Sam Bastian zaczął stawać się postacią negatywną, wzbudzał mój gniew, co utrudniało mi zżycie się z nim.

Mimo tej mojej irytacji i mimo pewnej przesady w magiczności - ta powieść przekazuje pewne prawdy i uczy ważnych wartości. Nie jest tylko pustą bajeczką i za to ostatecznie ją cenię. Bastian uczy się, jak znaleźć w sobie siłę, jak przezwyciężyć swój strach, zmierzyć się z nim. Powieść też pięknie pokazuje wartość przyjaźni i poświęcenia dla niej.

Mimo tych moich wątpliwości nie jestem w stanie ocenić tej książki niżej niż jako bardzo dobrą. Warto ją znać i ocenić samemu, nawet jeśli nie jesteśmy już dziećmi. Myślę, że każdy odbierze ją inaczej i co innego w niej znajdzie - magiczna kraina Fantazjana jest nieskończona i wszystko w niej jest możliwe...

Wciąż pamiętam mój zachwyt i oczarowanie, kiedy w wieku 12 lat po raz pierwszy oglądałam ekranizację "Nie kończącej się historii" - byłam wręcz wstrząśnięta, oczadziała, a jednocześnie pełna smutku... Cała ta opowieść wydała mi się tak melancholijna, pełna czaru, magii, ale też grozy i strachu, że długo nie mogłam się po niej otrząsnąć...

Z książką zetknęłam się niestety...