Dziś podbój kosmosu nie budzi emocji, czy współczesny Polak czeka z niecierpliwością na następny lot w kosmos, na odkrywanie nowych planet? Czy kiedyś Polaków to interesowało? Jako, że ostatecznie wyścig wygrali Amerykanie, to w naszym kraju socjalistycznym mogło to nie być w modzie. Nieważne. Czy w Polsce zainteresowanie kosmosem było, czy nie było, w owym czasie cała Ameryka żyła lotami w przestrzeń kosmiczną, astronauci i ich żony przewyższali piłkarzy i ich WAG`s. gospodynie domowe chciały wyglądać jak one, wiedzieć o nich wszystko. To ich mężowi byli gwiazdorami, bohaterami narodowymi a przecież to zasługą ich kobiet było to, że mogli ze spokojną głową trenować, szkolić się i wracać do cichego spokojnego domu. Doceniało to nawet NASA, które dawało szansę lotu tylko astronautom z ustabilizowanym życiem rodzinnym.

Ta książka jest właśnie o niezwykłych kobietach, które zaistniały w świecie, ponieważ ich mężowie zostali wybrani do podboju kosmosu i wyścigu kosmicznego z ZSRR. Zanim zostały astrożonami, były żonami żołnierzy, przywykły do wiecznej nieobecności mężów, do ich wiecznego zagrożenia, do niepewności... przeżyły w strachu II wojnę światową i wojnę w Korei i gdy nastał pokój miały prawo oczekiwać spokoju, nie było im dane... gdy ich chłopcy byli podekscytowani i ucieszeni wizją nowej przygody, kobiety jako jedyne dostrzegały, że za tą wielką przygodą kryje się jeszcze większe ryzyko.

Kto mógł zrozumieć lęk, kobiety, której ukochanego wystrzelą w bombie w nieznnane, jak nie druga kobieta przeżywająca taki sam lęk, z potrzeby wzajemnego wsparcia, solidarności powstał KŻA - Klub Żon Astronautów. Pochodziły z różnych środowisk, miały różne charaktery, różne ambicje i sytuację w domu, łączyło ich jedno pragnienie, aby mąż wrócił z pracy.


Najpierw było ich siedem. Siedem kobiet, których mężów wybrano, spośród najlepszych pilotów Ameryki do programu Mercury, czyli programu lotów załogowych w kosmos. Z chwilą ogłoszenia nazwisk astronautów stały się gwiazdami, ich drzwi otoczyli dziennikarze, one straciły prywatność, stały się celebrytkami. Zagościły na okładkach poczytnych pism a ich reakcje były śledzone z taką samą uwagą, jak kroki w kosmosie ich mężów. Czy może być coś trudniejszego dla kobiety, niż zachowywanie opanowania, gdy każdym nerwem boi się o męża, jak boi się, czy na oczach świata nie staje się wdową.

Niesamowite, jak te kobiety się zorganizowały, stworzyły grupę wsparcia, która zawsze stawała na wysokości zadania, sprawdziły się w tej najgorszej sytuacji, gdy Żony stawały się Wdowami, nie zniszczyła tej przyjaźni, rywalizacja mężów, przeprowadzki, ani rozwody.

Do siedmiu kobiet później dołączyły kolejne kobiety, małżonki astronautów włączonych do programu Gemini, czyli nowego programu podboju kosmosu. Pomimo rozszerzenia grupy, podstawy zostały te same. Lojalność, wsparcie, dyspozycyjność w razie problemów. Do NASA nie docierały znaki nowych czasów, nadal podstawą była harmonia domowego ogniska.

Ta książka to naprawdę porywająca opowieść o zdobywaniu kosmosu, widziana oczami kobiet. Napisana więc w szalenie oryginalny sposób, bo napisana w zupełnie nowy sposób. Wyciskający łzy z oczu, sprawia, że te de facto obce kobiety stają się nam bliskie, jak przyjaciółki zza płotu.

Bardzo lubię książki o ważnych, dla świata wydarzeniach z kobiecej perspektywy, wszak często się mówi, że za dokonaniami mężczyzny stoi kobieta, tutaj tym bardziej się to sprawdza, bo gdy mężczyźni byli otumanieni adrenaliną, podekscytowani, to kobiety wyrabiały limit stresu i strachu.


Czytałam tę książkę praktycznie jednym tchem, hipnotyzowała jak rozgwieżdżone niebo, pokazała nowe oblicze odkrywania przestrzeni kosmicznej.
Naprawdę gorąco polecam. Genialna!

Dziś podbój kosmosu nie budzi emocji, czy współczesny Polak czeka z niecierpliwością na następny lot w kosmos, na odkrywanie nowych planet? Czy kiedyś Polaków to interesowało? Jako, że ostatecznie wyścig wygrali Amerykanie, to w naszym kraju socjalistycznym mogło to nie być w modzie. Nieważne. Czy w Polsce zainteresowanie kosmosem było, czy nie było, w owym czasie cała...