Pani Michalak jest jednak mistrzynią w uskutecznianiu literackiej wersji „w koło Macieju”. Myślałam, że „Seria z czarnym kotem”, będzie pozbawiona tego cukierkowego lukru, który w moim odczuciu jest podstawowym elementem wielu książek tej pisarki. I początkowo tak było! Autorka odważyła się poruszyć trudne tematy i zrobiła to w bezkompromisowy sposób: samotność odrzuconego dziecka, pragnienie miłości, przemoc – byłam naprawdę pod wrażeniem zaprezentowanego ujęcia tych kwestii. Niestety, natura ciągnie wilka do lasu, a panią Michalak przepełnia różowa magia, która po prostu prędzej czy później musi unieść się w postaci ogromnej tęczy nad fabułą powieści. No będą jakieś chmurki na horyzoncie, a nawet minitornada, ale mały domeczek na końcu świata będzie zawsze czekał na zgnębione bohaterki i przebaczy im wszystkie mniejsze i większe grzeszki. Nie ma to jak swoje ulubione fantazje i obsesje wciąż od nowa ubierać w słowa i przelewać na papier. Niestety, skutkuje to uprawianiem literatury tendencyjnej: autorka przejaskrawia te zachowania bohaterów i towarzyszące im okoliczności, które mają podkreślać jej ulubione tezy, niestety o ciągłość logiczną już za bardzo nie dba.

Najwyraźniej mam jakiś defekt mózgu, który uniemożliwia mi zachwyt nad twórczością tej pisarki. Nie zmienia to faktu, że przy jej książkach można świetnie odpocząć, zwłaszcza, gdy przywyknie się do specyficznej maniery pani Michalak. Bajki są potrzebne, zwłaszcza gdy rzeczywistość skrzeczy nieznośnie. Dlatego głównie spragnionym bajek tę powieść polecam, choć i antybajkowi mogą znaleźć w „Nadziei” kilka ciekawych spostrzeżeń i trafnych obserwacji. O ile mają maksimum dobrych chęci na znalezienie czegoś wartościowego w tym utworze i szeroki zakres tolerancji na elementy fantastyczno-magiczne, typu prorocze sny, niespodziewane ozdrowienia i inne cuda-wianki.

A ponieważ autorka niektóre sceny opisuje bardzo szczegółowo, ja do jednej szczególnej rzeczy się przyczepię: na Moście Poniatowskiego nie ma ani jednego „zameczku”, zwłaszcza na środku mostu, gdzie można by wejść między ścianę budynku a balustradę i malowniczo pieprznąć laptop, tudzież inne przedmioty do Wisły. Samo rzucanie elektroniki do rzeki, choć posiada odpowiedni wydźwięk melodramatyczny, jest niczym innym jak chuligańskim wybrykiem – czy wielbicielce domów na skraju lasu przystoją takie pomysły?

Pani Michalak jest jednak mistrzynią w uskutecznianiu literackiej wersji „w koło Macieju”. Myślałam, że „Seria z czarnym kotem”, będzie pozbawiona tego cukierkowego lukru, który w moim odczuciu jest podstawowym elementem wielu książek tej pisarki. I początkowo tak było! Autorka odważyła się poruszyć trudne tematy i zrobiła to w bezkompromisowy sposób: samotność odrzuconego...