Książka ta przypomina budynek, w którym bohater konstruuje tytułowe perpetuum mobile: zbity z desek, z krzywymi ścianami, przybudówkami, pełen załomów i zakamarków, zwieńczony spiętrzonymi dachami i daszkami, niemniej trzyma się całkiem nieźle kupy i kryje rzeczy nader interesujące. Kanada, lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte. Prowincja Ontario. Prowincja w podwójnym sensie - także zapyziałej dziury. Rubasznie, dosadnie, z humorem - wszelkich lotów. Realistycznie, chwilami do bólu. Autor w żadnym miejscu nie czyni ukłonu współczesnej wrażliwości, a czasy i miejsce, w których toczy się akcja, nie należały do odpowiednich dla osób delikatnych czy miłośników zwierząt, więc jeśli ktoś z was należy do ich grona, niech się zastanowi, zanim sięgnie po tę lekturę. Natomiast nie zawiodą się fani Flanna O'Briena, wiele miłych niespodzianek czeka też zwolenników realizmu magicznego, choć dopiero gdzieś od połowy. Ci, którzy stosują test pierwszego zdania, nadzieją się - ma się ono nijak do książki, natomiast zdanie ostatnie - doskonałe!
Dobrze, ale o czym właściwie jest ta książka? Och, każdy z czytelników będzie miał na pewno inne zdanie na ten temat - o ile nie skazi się wcześniej posłowiem lub opiniami krytyków.

Książka ta przypomina budynek, w którym bohater konstruuje tytułowe perpetuum mobile: zbity z desek, z krzywymi ścianami, przybudówkami, pełen załomów i zakamarków, zwieńczony spiętrzonymi dachami i daszkami, niemniej trzyma się całkiem nieźle kupy i kryje rzeczy nader interesujące. Kanada, lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte. Prowincja Ontario. Prowincja w podwójnym...